Safari Tsavo east en west. Twee prachtige heel verschillende natuurparken. Vrijdagochtend komt het busje van Bongo voorrijden, thuis op gehaald is al een luxe op zich. De andere safarigangers zitten
er al in. Een fysio, zij werkt hier op APDK en nog vier andere die op Blessed camp werken. Een weekendje nederlands spreken is ook wel weer prettig. Eerst een uur of drie rijden tot het eerste
park,me een plaspauze en dan gaat het beginnen. Van de andere vier de eerste safari, we zijn heel benieuwd wat we te zien krijgen, iedereen heeft zo zijn/haar voorkeur. De leeuw is favoriet. En
kadaveren een aantal gieren zien we eerst, daarna hele grote drollen. Olifanten moeten in de buurt zijn want ze zijn nog "vers". We zien ze inderdaad in de verte even later. Iedeeen opgewonden, wat
een grote beesten zijn dat toch. Oh schattig een heel erg kleintje erbij, jonge dieren vertederen altijd! We zien nog wat hertachtigenen een aantal keer zebra's. Onze eerste gamedrive is (te) snel
voorbij, toch duurde deze ruim twee uur. We rijden naar de lodge waar we zullen overnachten, iedereen is beduusd door de luxe. Warm water uit de douche......oh geweldig en wat een lekkere bedden,
hebben jullie het uitzicht al gezien. Wat je noemt een room with a vieuw, prachtig uitkijken over het park! We zijn het een beetje ontwend, voelen ons ook wel bezwaard na wat we op de diverse
projekten gezien hebben en ook verder in Mombasa. In elk geval gaan we hier heel erg van genieten, dat is het minste wat we kunnen doen. Er volgt een lunch en daarna even vrij, om vier uur vertrekken
we voor de volgende gamedrive. Wat later op de dag dus ook wat koeler zodat de verwachting is dat we wat meer dieren te zien krijgen. Ze zitten er allemaal wel die big 5, maar of we ze ook alle five
zullen zien is de vraag. Inderdaad olifanten in overvloed, lopend, badderend en daarna lekker besproeien met zand. Hele rode stofwolken door de lucht. Wiebelend staan we in het busje en proberen de
mooiste foto's te maken. Veel giraffen, zien er wat slungelig uit als ze lopen :-) , nog meer olifanten. Buffels, wat een donkere jongens zijn dat met erg zware horens, indrukwekkend. Zebra's, dik
dik's een heel fragiel soort hertje altijd een paartje, hearte beest, bongo, waterbuck en nog een aantal hertachtigen. We " mogen niet klagen" over de eerste dag, maar die leeuw zou ook nog wel leuk
zijn. Lekker diner, lekker bed en lekkere douche en om 6.15 uur de volgende ochtend nog een drive, vertrek voor het ontbijt. Uitslapen is er niet bij. Daarna richting Tsavo west,veel heuvel-, soms
berg achtiger. Oude vulkanen vormen een plateau dwars door het landschap. We komen langs de Pettersonbridge, hier zijn in 1898, 140 engelsen die aan de spoorburg bezig waren gedood door 2 leeuwen.
Staan we even bij stil, foto! We treffen het niet, weinig wild te zien, waar we bij onze eerste olifant nog enthousiast riepen, zeggen we nu weer een olifant. Giraffe, olifant, zebra en buffel en ook
hier al die hertigjes. Wat parelhoenders en kwartels maar ondersteboven zijn we niet, erg he, nu al blase! Weer een mooie lodge met uitzicht op het park, iets ouder dan de vorige zeggen we, we
blijven tenslotte nederlanders en dan moet je toch iets aanmerken. Eind van de dag een rit door de rhino sanctuary, afgebakend stuk in het park waar de neushoorns beschermd worden. We rijden twee uur
en op de valreep zien we 2 rhino's, hun konten dan, want ze rennen hard weg als ze ons bemerken. Hunnen poep, volgens de twee Belgische meisjes. De avond hiervoor hebben we een hele verhandeling
gehad over poepen en poepen, wat in belgie sexen is en bij ons poepen. Hilariteit, er zat een man bij, dan weet je wel waar het gesprek op uitdraaid zeggen we dan...... 's Avonds is er een
voorstelling, er wordt een stuk vlees in een stellage gehangen en daar komt een cheeta op af, beetje nep vinden wij. Ook zijn er drie stekelvarkens die begin van de avond richting lodge komen in de
hoop wat afval van vlees te krijgen. Midden in de nacht word ik wakker van geklots van water en denk dat de buren een gezellige party hebben, wat gebrom en gekreun en gespetter en geplons in bad. Het
blijkt echter dat er een kudde buffels een bad neemt onder ons raam, wel 100 van die grote machtige zwarte beesten lopen te dollen in het poeltje beneden. Snuifend, brommend en proestend! Ik heb mijn
kamergenote wakker gemaakt en samen hebben we een poosje naar dit schouwspel staan kijken, geweldig! Daarna hebben we nog een paar uur kunnen slapen gelukkig, het was om 3 uur..... Ook de volgende
dag hadden we niet veel geluk, de dieren lieten zich niet erg zien maar de natuur was ook prachtig. Vulkaanlandschap met uitzicht op de Kilimanjaro. Eind van de middag weer afgeleverd op ons
huisadres, een mooie ervaring rijker.
Zaterdag naar town geweest, ik wilde naar Ford Jesus en de oude stad bekijken.Met matatu naar town en verder lopend. Er stonden gidsen die me rond wilde leiden in het ford, anders kwam ik er niet in.
Dus wat doe je dan...... Hierna liep hij hij me de oude stad zien en de markt. Was heel voorkomend en behulpzaam, maakte nog een leuke foto. Ik wilde een foto maken van een man die kokosmelk
verkocht, mocht alleen als ik een kokosnootkocht om leeg te drinken. Een beetje handelsgeest kan ik wel waarderen en vroeg aan de gids of hij er ook een wilde. Ja graag! Leuke foto....Lopend door de
straten vertelde hij hoe goed kokosolie is om je mee in te smeren tegen zonnebranden tegen de insecten. Wat verderop stond ws. Een vriend van hem die me een flesje wilde verkopen, tikje agressieve
verkooptechniek, al wat minder leuk. Ik vertelde dat ik een afspraak had en dus moest gaan, ineens moest er ook met de gids afgerekend worden, niet zo zuinig ook. De bank was dichtbij, ik mocht wel
even gaan pinnen zei hij, dan zou hij wel even wachten. Dus vertelde ik hem cum, cum make it a little, no plastic money in my pocket. En further ook niet! Goed kostte me vijftien euro, maar ja, geen
dertig waar hij mee begon. Ik heb ook niet alleen door die smalle straatjes hoeven lopen en hij vertelde wel aardig wat. Hij een goede dag! Om half vijf afgesproken, wachten tot kwart over zes,
verkeer in de spits is zo druk dat Leah bijna twee uur telaat kwam. Beter late dan never zei ze :-) In het busje naar de bruiloft, vanaf vijf uur waren de gasten welkom, drankje en lopend buffet met
gezellige muziek. Een aantal mensen startte vast een dansje, gezellig. Bruidspaar kwam om half tien, allemaal dansen, klappen en hoge soort lalalalalala geluiden makend met hun tong. Jolige boel,
daarna was het uitreiken van de kado's en aan snijden van de bruidscake met begeleidende speeches. Mama Leah, mijn guestvrouw, deed het heel goed. Hierna polonaise, doen wij dus niet alleen!
Uiteindelijk om elf uur thuis, nog verschillende vrindinnen van de dochters van Leah thuisgebracht. Leuk om bij te wonen zo'n feest. Al die mooie jurken...... Zondag een rustig dagje, iedereen naar
de kerk en ik het huis voor mezelf, ben lekker wat gaan rommelen en daarna buiten zitten lezen. Om negen uur ' s avonds was er echter nog niemand terug en ik begon wel trek te krijgen.... Op zoek in
de koelkast, feel free! , naar iets bruikbaars voor een maaltijd. Was ik net bezig komen ze thuis, sorry, sorry, oh was ik net gaan koken... Ehh nee zij hadden niet gegeten en wilden wel wat meeeten
:-) , had ik boodschappen gedaan? Nee winkel (tje) is toch gesloten op zondag, gepakt wat er nog was, dus een prutje met macaroni. Ze hoefden niet mee eten maar wilden zelf. Was wel gezellig en ook
wel lekker zeiden ze. Maandag mee met mobil clinic, met z'n vijven in een bussie. Fysio, chauffeur en nog twee nederlanders. Vrijwilligers die speciaal daarvoor drie weken gekomen zijn hebben
voedselpakketten, voetballen, springtouw en medicijnen gekocht. Ik had balonnen en koekjes mee. Een route naar het zuiden, van de "grote" weg af en allemaal rode zandwegen over naar verschillende
dispenceries. Gezondheidscentrumpjes. Je ziet wat ellende onderweg, maar wel allemaal lachende mensen, vrolijk en blij dat ze geholpen worden. En schatjes van kindjes. Er zit duidelijk vooruitgang in
de gezondheidszorg, men is druk bezig gebouwen op te knappen en de inrichting te moderniseren. Op krijtborden aan de buitenkant van de centra wordt bijgehouden hoeveel mensen er komen wat ze hebben.
Je kunt zo goed zien dat bv. In januari februari en maart, de zomer en regenseizoen, er veel meer malaria gevallen zijn. Ook hiv en tuberculose staat aangegeven. Ik heb hun behandelschema gemaild
gekregen :-) leuk om te zien hoe het daar gaat. En passent doet de fysio ook even een testje, hij is wel betrouwbaar maar je weet nooit.... In een kwartier is de uitslag bekend, gewoon een vingerprik
en een stripje, so simpel. We eten bij gelegenheden langs de weg en vragen de fysio wat we zullen eten. Hij zegt zelf ook niet alles te kunnen hebben en erg voorzichtig te zijn, voor onze hollandse
maag en darmen komt dat ook wel uit. Ons hotel is een nachtclub, ach ja als er maar een bed staat toch... Tikje luidruchtig dat wel. Op tijd op voor de volgende dag en route. Lemen hutjes en
golfplaten huisjes, wat hebben wij het toch luxe. Hier wordn complimenten uitgedeeld aan een moeder omdat haar kind zo vooruit is gegaan doordat zij zo goed met hem of haar oefent, een voedselpakket
ter stimulering. Daar wordt een rolstoel voorgeschreven aan een kindje door hersenbeschadiging niet kan lopen of zitten op de grond. Regelmatig zien we kinderen met syndroom van Down. Ook klapvoetjes
en spastische ledematen komen veel voor. Aangeboren afwijkingen door slechte voeding tijdens zwangerschap, huwelijken binnen de familie, genetische afwijkingen en onwetendheid tijdens bevalling. De
moeder van de zwangere doet vaak de bevalling thuis. Er wordt erg gestimuleerd om in de dispencerie te bevallen, met deskundige hulp. Ook borstvoeding is een aandachtspunt en wordt gestimuleerd.
Overal in de centra worden condooms uitgedeeld, ter voorkoming van hiv en voor gezinsplanning. Met instruktie, op de vraag hoe het geinstrueerd werd kregen we geen antwooord, iemand riep natuurlijk
banaan. Wat later lopen we door een ruimte en wordt er gewezen op een oefenmodel op een kast. Dat lokte weer de reaktie, wat een kleintje! uit bij een vrijwilliger. We hebben hem natuurlijk even
uitgelachen, dat snap je wel. Tweede avond slapen we in een dorpje waar geen stromend water en geen elektra is. Zijn we niet gewend, gelukkig aan zaklantaarn gedacht. Volle maan, het viel dus
eigenlijk mee hoe donker het was. Toilet en washok zijn buiten een stukje verder op. Gat in de grond en een wasteiltje. Voor ons maar een nachtje, voor de bewoners van het dorpje realiteit van de
dag. Een van de jongens heeft een zonnecollector gekocht en een stel accu's en verdient nu met het opladen van mobiele telefoons, dertig tegelijk kan hij opladen. 20 shilling per telefoon, hij heeft
een lening van vierhonderdtwintig shilling voor scherm en accu......zijn veel mobieltjes. Elke avond hebben we een wandeling gemaakt voor het eten. De eerste avond naar een kennis van de chauffeur,
zij nodigde ons uit de derde avond bij haar thuis te komen eten. Dan zullen we weer in dat dorpje overnachten. Leuk om dat ook eens mee te maken. We spreken een tijd af dat we komen. Nemen een
watermeloen mee als kadootje.Op de bewuste avond zijn we er op tijd, de televisie wordt aangezet ter vermaak van de gasten en de gastvrouw gaat eten koken. Zo weet je zeker dat je vers eten krijgt
:-) Elke cultuur heeft zijn gewoonten, hier is het ook netjes om direkt het bord weg te halen nadat het leeg is. Heerlijkngegeten. De volgende ochtend na het ontbijt neem ik de matatu terug naar
Mombasa, ik blijf het leuk vinden om dit uit te zoeken, matatu, veerboot en nog twee keer een matatu voor ik thuis ben. Vanaf de matatu naar de boot lopen er twee stromen, ik merk ineens dater wel
erg veel mannen om me heen lopen, ehhh zou het wel prettig vinden ook een paar dames te zien zeg maar. Bij navraag blijkt dat dat toevallig is, geen paniek, kijk daar stukje verder op komen de
stromen samen. Tsjonge wat een drukte! Als haringen in een ton op die veerboot. Moest wel even aan Zanzibar denken. Alles gaat goed, vind de goede matatu en kom in town. Daar loop ik naar de matatu
naar Port Reitz, zegt ineens een man tegen me, jou ken ik, jij was ook op de veerboot. Makkelijk genoeg voor hem, een mzungu en een boot vol Kenianen, ik had hem niet gezien haha. Op naar het
volgende avontuur, vrijdag, morgen dus, op safari. Ook niet vekeerd!
De eerste dagen in Port Reitz rondkijken. Er is er is staking bij het onderwijspersoneel wat betekent dat ik niet bij mijn "eigen" projekt aan de slag kan. Mee gekeken op APDK revalidatiecentrum voor
kindeen met hoofdzakelijk afwijkingen aan heupen, gewrichten en benen. Eerst wordt er bekeken wat er gedaan kan worden, dan de behandeling en daarna revalidatie. Al die tijd wonen de kindeen op APDK.
Dat is heel lang, vaak wel een jaar.Ook wordt er geprobeerd om toch iets aan schoolwerk te doen. Ik zie allemaal vrolijke kinderen om me heen. Er is fysiotherapie, gezamenlijk oefeningen doen, een
gipskamer, diverse slaapzalen, technische werkplaats voor reparatie of vevaardiging van hulpmiddelen, zwembad. Helaas is het lek. Van alles wordt in het werk gesteld om dit te verhelpen, helaas nog
zonder resultaat. Het is naar om te horen dat het voorkomt dat kindeen niet opgehaald worden als ze uitbehandeld zijn. Ik woon op het terrein van APDK, daarvandaan is het plm. 5 minuten lopen naar de
school over de compound. Bij heel aardige mensen in gastgezin. Er zijn 2 dochters nog thuis van begin 20 denk ik... De gastvrouw is administrator op APDK een erg drukke baan, maakt erg lange dagen.
Ik slaap met nog een andere volunteer in een stapelbed, ik boven. Een gezellig holletje :-) dat bed. Wat resulteert in twee blauwe benen omdat het inklimmen, :-) en ook 's nachts nog een keertje
extra, een flinke klauterpartij is zonder trapje. Volgende week gaat mijn kamergenote weg en dan kan ik naar beneden. Zal het voor ik thuis kom wel over zijn..... De douche moet ik wel even aan
wennen zeg maar. Het is een koude namelijk, niet steenkoud maar zeker niet erg warm. Dat zal thuis wel weer heerlijk zijn, een bruine boterham met kaas ook! Mam voor jou zou het wel wat zijn, elke
dag pindakaas. P-nut butter. We krijgen nog wel eens een banaantje erbij, die doe ik dan op brood. Er wordt lekker gekookt, 's middags eet ik op school mee en 's avonds "thuis". De tweede dag toch op
Port Reitz school een rondleiding gekregen. Ben onder de indruk van het projekt. Het is heel duidelijk dat men hier met vooruitgang bezig blijft. Het ziet er schoon en fris uit en er is pas een
tegelvloer in het sanitaire gedeelte van de jongste kinderen gelegd. Er wordt nagedacht over een systeem met zonnepanelen om warm water voor de douche in elk geval te krijgen. Er is een paar maanden
geleden een grote kas geplaatst, worden tomaten in gekweekt, met een irrigatie systeem.Tevens wordt er een moestuin aangelegd, zodat ze wat minder afhankelijk zijn van leveranciers (die natuurlijk
ook weer geld kosten) Een projekt met kippen is een tijd geleden mislukt, nu willen ze overnieuw beginnen en meteen iemand erbij die de kippen ook kan voeren, eieren kan rapen en zorgen dat ze niet
ziek worden. Zo krijgen ze belangrijke voedingsstoffen extra voor de kinderen die intern zijn. De eerstvolgende grote klus is het vervangen van daken. Op het terrein staan mangobomen, als je wacht
tot ze rijp zijn en naar beneden komen, die mango's dan, vallen ze te pletter. De kinderen kunnen niet klimmen dus worden ze er met stenen uitgegooid. Ja ja, inderdaad de stenen vallen op de daken en
de pannen breken. Er moet dus een ander soort dakbedekking komen. Alles is natuurlijk wel met Afrikaanse maat gemeten. Verwacht niet als je komt prachtige stakke tegelvloeren met blinkend sanitair te
zien. De fysiotherapeut is een erg betrokken jongeman, die zijn best doet om alle kinderen zo goed mogelijk te helpen. Bedenkt ook leuke alternatieve hulpmiddelen. Wasknijpers die op een kaartje
geknepen moeten worden om de spieren van duim en wijsvinger te trainen, bellen blazen voor de ademhalingsspieren ed. Een meisje dat haar handen niet kan gebruiken gaat trainen met haar voeten, om die
te gebruiken. Verschillende vormen in een sorteerdoos doen met haar tenen. Ze eet nu met haar voeten, lepel tussen de tenen. Oefeningen om spieren sterker te maken, om oog hand coordinatie te
stimuleren en nog veel meer. Alle kinderen wilden op de foto en riepen om het hardst chapatti, zoals de engelsen cheese zeggen, om een vrolijk gezicht te krijgen. Dat was helemaal niet nodig want
vrolijk zijn ze de hele dag. Wat een schatjes! Ik mocht meehelpen, voorzichtig, dat deed ik dus, de spastische armen van een meisje strekken. We zijn maar liedjes gaan zingen, zo leuk om te zien hoe
ontspannend dat werkt. Als je met een versje begint gaan ze zelf door. Ook leuk om te horen dat de liedjes in Uganda en Kenya, beiden in het engels dus, dezelfde zijn. The wheels of the bus, met
allerhande bewegingen erbij. Hoofd, schouders knie en teen is universeel, row row row your boat kennnen ze ook allemaal. Meteen een gezellige sfeer ook! Ze probereb mij nu hun lijflied te leren,
Jambo bwana, de wijs weet ik wel maar de tekst is wat lastig :-). Ook fysio, zoals de therapeut genoemd wordt door de kindeen, schrijft allerlei relevante woorden voor me op in swahili. Voel met
helemaal:-)opgenomen als fysio, ik heb zo mijn eigen patienten en er wordt overlegd. Na een paar dagen ken ik een aantal namen en woorden maar er valt nog veel te leren. Voorlopig zal ik op de fysio
blijven helpen, er is nog geen eind in zicht van de staking, geloof dat ik dit ook veel prettiger vind. Port Reitz ( havengebied) van Mombasa is te ver van het centrum vandaan, het duurt wel ruim een
half uur voor ik met de matatu daar ben, aangezien het ook vroeg donker is red ik het niet om even de stad in te gaan voor een boodschap of internet of iets. Ik heb hier al meer gelezen dan in 5
weken Uganda! Aangezien ik niet echt veel zitvlees heb ( mijn stuitje is al stuk :-) )is dit wel een uitdaging..... Zaterdag maar naar town, 's avonds mogen we met onze gastvrouw mee naar een
bruiloft waar ze moet speechen bij het aansnijden van de cake (bruidstaart? ). Is weer eens wat anders. Volgende week een paar dagen mee met de mobil clinic, ben erg benieuwd wat we tegen zullen
komen. Eind volgende week safari in Tsavo, ook leuk!
Het duurde deze keer wat langer voor ik internet tot beschikking had. Vorige week nog een lekker rustig middagje gehad, even naar postkantoor boda laten wachten, door naar de pedicure. Mijn voeten
waren niet schoon meer te krijgen na 5 weken op blote pootjes :-) weer een mooi lakje erop staat wel vrolijk. Zaterdag naar de Namirembe kathedraal geweest, viel met mijn neus in de boter omdat er
wel 4 bruidjes waren. Familie allemaal mooi aangekleed en een bijzondere dienst met zingen, handgeklap en (een soort) jodelen. Erg feestelijk allemaal. Mocht best in de kerk komen zitten en ook
foto's maken. Hierna de laatste boodschappen gedaan en laatste cappucino op terras van cafe Java. Hierna even spannend, gaat mijn koffer nog dicht? Ik mag nu maar 30 kg bagage meenemen, was 46 kg
naar Uganda, maar een vlucht binnen Afrika geeft beperkingen voor bagage. Mijn rugzak moet maar als handbagage mee. Het vliegtuig uit Entebbe vertrekt om 10.00 uur en ik moet om 8.00 aanwezig zijn.
Inchecken lukte wel van te voren maar boardingpas printen niet, jammer dan. Omdat de chauffeur niet helemaal van de klok is vraag ik hem om 6.45 uur te komen. Nu wel op tijd natuurlijk, zal je
zien. En inderdaad ik stond om 7.30 op vliegveld, buiten wachten want de balie was nog niet open. Vlucht vertrekt een uur te laat, Joost mag weten waarom. Dat betekent ook aansluiting in Nairobi
gemist.... Met ongeveer 20 m/v ingepast worden in een van de volgende vluchten. Na wat aandringen kregen we een free lunch, dat dan wel weer. Om 15.00 uur terug bij de balie krijgen we meer te
horen. Ik was steeds bij een groepje in de buurt gebleven want mijn ugandees of is het nu keniaans is niet je dat. Lopen we terug naar die balie zijn ze ineens verdwenen, zo raar, zo lopen ze
achter me en zo niet meer te zien. Om 15.00 zie ik ze ineens MET een boardingpas naar de gate lopen. Zo bijzonder, alsof zij voorrang hadden. Ik naar de balie en gevraagd wanneer ik mee kon, om
16.00 nu was het vol. Kan ik dan vast een boardingpas krijgen, moeilijk, moeilijk. Toch gekregen en ik mocht in elk geval door naar de wachtruimte voor de gate. Brutaal mens heeft de halve wereld
dus toch bij de gate nogmaals gevraagd of er niet nog een vrije plaats was in vlucht van 15.00. Ja hoor ik mocht mee en er werd alle moeite gedaan om mijn koffer die al richting 16.00 was alsnog
mee te krijgen. Mijn bagageticket werd me tot in het vliegtuig achterna gebracht. Zitten en vliegen was het toen. Fiin, in Nairobi werd ik opgewacht, had op de trap het vliegtuig in nog snel een
sms kunnen sturen over mijn nieuwe aankomsttijd. Meteen een Keniaanse sim geregeld bij aankomst en naar mijn gastgezin. Vlak bij het vliegveld. Erg aardige mensen, lekker eten en slapen, was best
moe. Mocht echter niet naar bed voor er een dringende poging gedaan was om mij te bekeren. Maandag eerst even rondgekeken bijeen ander projekt APDK Revalidatie centrum voor kinderen, voornamelijk
kinderen met een afwijking aan heupen, benen of voeten. Eerst wordt gekeken hoe ze geholpen kunnen worden, operatie of gips. Dan behandeling en revalidatie, soms worden ze niet weer opgehaald door
de ouders...... Een korte rondleiding door Mombasa gekregen. Hierna weer terug naar APDK Ik woon ook hier op het terrein. Dinsdagochtend eerst weer naar revalidatie centrum om 10.00 uur word ik
opgehaald voor een rondleiding op 'mijn nieuwe werkplek' Port Reitz school. Ben erg onder de indruk, hier wordt goed over zaken nagedacht en je kunt vooruitgang zien. Als er iets niet lukt wordt
het weer geprobeerd met een andere aanpak. Vaak zie je dat er dan niets meer gebeurt. Nu willen ze graag zonnecollectoren om warm water voor de douche te krijgen en een nieuw dak op de gebouwen. Er
staan mangobomen en de kinderen die hier wonen kunnen niet klimmen om ze er uit te halen. Stenen gooien om dit te proberen is de gewoonte. Die komen op het dak terecht en de pannen breken, lekkage
als gevolg. Ook hier worden nu diverse soorten dakbedekking voor bekeken. Morgen mijn eerste werkdag. Ik begin daar bij de fysiotherapie, er is een lerarenstaking (en staking van artsen) nu wordt
er geen les gegeven. Behalve aan de examenklas, daar zijn leraren voor die in dienst van de foundation zijn, die werken wel. Over een week of twee zijn de examens, spannend. Op de school zitten
kinderen met geestelijke en/of lichamelijke handicap maar ook gewone kinderen uit de omgeving zonder handicap, dit om intergratie te bevorderen. Ook een aantal van de leerkrachten is gedandicapt,
de directeur ook. Mensen met de nodige humor en zelfspot. De directeur een stevige dame in een rolstoel zei, nu er geen les gegeven wordt kun je mij wel komen dragen en masseren tot de staking
voorbij is, ha ha ha, vette lach! Oef dat hou ik niet erg lang vol ben ik bang, moet ik zelf naar de fysio.... Vanmiddag regen jammer want ik wil naar town om iets internetterigs op te zoeken....
Ik merk dat ik al aardig ingeburgerd raak, ga nu met regen de deur niet meer uit, grappig :-)Toch nog gelukt vanmiddag, eerst een rit op de boda naar het vliegveld, ligt achter de compound waar ik
woon. Daar geen wifi mogelijk, dan maar naar town. Eindelijk wifi.... Hoop dat in deze tijd ook mijn foto's op dropbox komen. In Kenya is het veel warmer en vochtiger dan in Uganda, ook 's nachts
blijft het warm. Nu slaap ik met een andere vrijwilliger op de kamer, ik boven in het stapelbed. Prima om te slapen, wel lekker zelfs bovenin maar als ik dan toch midden in de nacht ' er even uit
moet:-)' is het wel een hele spring in het diepe, heb nu een blauw been. Combineert leuk met de groene plekken, nog over van het raften. Mombasa is veel rustiger dan Kampala, ook aardige mensen, en
voor mijn gevoel ben ik hier sneller bekend dan in Kampala. Kan ook komen doordat ik toch al meer aan Afrika gewend ben. Grappig dat beide Annemieke's na elkaar gereageerd hebben, ik moest even
denken. Alles is erg ver weg, ben helemaal los van Nederland. Heb niet meer aan huis of werk gedacht. Wel aan familie vrienden en collega's maar gewoon leuk. Zit nu in een cybercafe met een lekkere
milkshake naast me. Lijkt wel of alles hier makkelijker gaat, niet moeilijk denken maar gewoon doen en kijken wat er van komt... Om zaken voor elkaar te krijgen moet je aktie ondernemen anders
verdoe je zoveel tijdmet denken en krijg je toch geen antwoord. De compound:-)waar ik zit is een concentratie van gezondheidsinstellingen, tbc kliniek, voorlichting hiv en gezinsbeperking,
revalidatie centrum en diverse andere klinieken met ieder een ander aandachtsgebied. Voel me hier beter dan in het weeshuis. Meer mijn terrein, Sonja ik denk dat ik toch wel zal blijven werken in
het ziekenhuis :-) toch echt wel mijn werk. Heb erg veel zin om te beginnen op de fysio. De kinderen zijn ook heel anders, vrolijk en blij. Ik heb er nog niet een horen huilen, erg fijn. Dat putte
me in Kaja wel erg uit, kost heel veel energie. Adrienne, ik hoop dat nu alle papieren, paspoort en visum in orde zijn en jullie samen naar huis kunnen gaan. Heel goede tijd met jullie zoon Fort!
Doe hem de groeten maar en allemaal in Kaja als je ze nog ziet voor vertrek.
Vandaag gaan winkelen met een van de aunties. Ik wilde voor de aunties en voor de kinderen wat kopen. Het werd voor de kindjes een boek met een cd, in het boek staat de tekst met tekeningen van de
cd. In het engels, in luganda bestaat dat helaas niet. Het zijn voor hen bekende liedjes en ze vinden het erg leuk. Voor de aunties maar een heleboel boodschappen die ze zelf niet zo snel
aanschaffen, luxe, en een nieuwe strijkbout. Scheel ook weer in hun budget. Ook twee paar schoolschoenen voor de jongens die gisteren voor het eerst naar school gegaan zijn. Auntie had met een stokje
de maat van hun voeten genomen, dit thuis gelaten :-) en op de gok schoenen gekocht. Paste prima, met een prop kranten voorin, zo hebben we er volgend jaar ook nog iets aan. Bij de Bata, grappig om
zo'n naam daar tegen te komen. Ook hebben we samen nog even iets lekkers gedronken bij BBrood met een muffin erbij. Daarna samen op de boda naar huis, beetje wiebelig want ik had mijn rugzak
meegenomen voor de zware boodschappen en ik hing een wat achterover. Auntie zat in het midden lekker cosy haha. Daarna werden we, volunteers en nieuwe moeder, uitgenodigd door Chris en Jurjanne voor
de lunch. Even onder ons, echter wel in het engels omdat Adrienne erbij was. Als je steeds moet switchen is dat lastig en ook niet zo leuk voor haar om niet deel te kunnen nemen aan het gesprek.
Vanmiddag ook nog een evaluatie gesprek gehad. Met welke verwachtingen ik gekomen was en wat ik er nu achteraf, ga zondag verder naar Kenya, van gevonden had. Hier zat ook de coordinator van het huis
bij. Prettig gesprek wat ideeen en meningen over en weer uitgewisseld. Ik mag ook terugkomen volgend jaar......blijven mag ook wel! Aunt Deborah heeft trouwens een verzoekje, graag een jonge man, of
ik die niet voor haar mee kan nemen. Toen ze een foto van Maaikel zag vond ze dat ook prima :-) ze heeft ervaring genoeg zegt ze en liefde over. Ik zal een foto van haar maken, ze is pas 41 en heeft
3 kleinkinderen.......we hebben hier natuurlijk veel lol om gehad met elkaar toen ik vertelde dat ik wel een request op mijn blog zou doen. Janneke, hoe kan ik dat nu vergeten dat we op dezelfde dag
jarig zijn, natuurlijk jij ook gefeliciteerd:-) Hoop dat je een gezellige dag gehad hebt, hier was niet echt veel verjaardag maar dat geeft niet, blijf ik gewoon een jaartje langer 55 haha. Ik heb
geen agenda meegenomen, die heb ik daar niet nodig dacht ik. Helaas staan daar ook alle verjaardagen adressen in.
Maandag na Jinja een rustig dagje, beetje wassen en rommelen. Eigenlijk niets te vermelden :-) Dinsdag een "bad hairday" ...... Slecht geslapen, de bewaking hoorde eerst om even over 12 vannacht de
toeter bij de gate niet Toeterdetoeoeoeoeoet........... Grrrr Daarna begon de puppy te janken, voor mijn gevoel uren. Er staat naast het huis een soort reserve watertank, ging overlopen doordat er
iets met een ventiel was, als je al niet slapen kunt hoor je alles! Om vijf uur ' s ochtends de moskee met oproep voor het gebed, in Nederland mag dat niet zo vroeg :-) De aunties deden ook geen
moeite om mij door te later slapen en waren om zes uur luid en duidelijk aanwezig. Toen was er geen ontbijt voor me..... Al met al dacht ik, bekijk het voorlopig maar even. Had geen zin en de aunties
die dienst hadden, althans een daarvan heeft het niet zo op me. De avond hiervoor hadden ze ook alleen maar Lunganda met elkaar zitten praten. Dan hoor je er ook zo lekker bij! Dus heb rustig wat
zitten schrijven, een informatie boekje door gekeken en met mijn foto's bezig geweest. Toen het lawaai me te gortig werd, er zouden er toch vier naar school gaan vandaag? , ben ik maar eens in aktie
gekomen. Stickers gaan plakken met het grut. Ze zaten overal die stickers, voorhoofd, neus, kin, grappig gezicht die vrolijk gekleurde vilten bloemetjes en hartjes. De vouwblaadjes bleven leeg, ook
goed. In elk geval werden we er allemaal gezelliger door! Een bekertje limonade er achteraan deed het ook goed. Ehhhh, bij de kinderen dan. Verder bemoeide ik me weer overal te veel mee, komt me dit
bekend voor? Na de lunch ben ik maar weg gegaan, er is een grote moskee, die van vijf uur vanochtend, die ik wel eens van binnen wil zien en vanaf de minaret heb je een mooi uitzicht over Kampala.
Stond nog op mijn to do lijstje. Op de boda, vriendelijke man, leuk prijsje. Eerst door een mevrouw van de moskee verkleed anders mocht ik niet naar binnen. Daarna een rondleiding, er werd speciaal
voor mij een stukje uit de Koran voorgelezen. " In zes dagen werd de aarde en de mens geschapen en de zevende dag rustte hij, hij keek en zag dat het goed was". Heb ik toch eerder gehoord......het is
maar welke naam je geeft. Het vloerkleed in speciaal patroon, in elk vak kan iemand zitten, voeten voor de streep, knielen erachter. Dit met gezicht richting Mekka. Gemaakt in Iran. Ja hoor ik mocht
best foto's maken, binnen ook en ook van de Koran. De aunties keken hun ogen uit toen ik terug was, zij waren er nog nooit binnen geweest. Moesten wel lachen om mijn outfit, ik ook! Gezellige avond
gehad met een ander team, gelachen en foto' s gekeken. De volgende ochtend vroeg zal mijn opvolgster komen, om vier uur, fijn. Ik wakker maar het werd vijf uur, beetje vertraging en zonder koffer.
Misschien donderdag...... Erg vervelend voor haar, gelukkug kon ik haar wel met een en ander helpen, ik had zelfs toevallig een nieuwe tandenborstel bij me.j Nog even geprobeerd te slapen. Vanochtend
had niemand meer onthouden dat ik jarig was, jammer. Ze waren er ook niet bijster van onder de indruk. Of ik wel cake en ijs had..... Ja dus, foto maken niet gelukt want het ijs met parasolletje was
al op ;-) Vanmiddag een beetje rondgereden op de boda en Carin wat wegwijs gemaakt. Pin, free internet, fruitshoot en supermarkt. Meteen iets gewend op de boda.....hoop ik. Thuisgrkomen was er
internet, leuk leuk, met al jullie felicitaties. Wel even een traantje bij de wens van Mare. .. IK BEN ER ERG BLIJ MEE. Men gaat hier toch wel iets anders met verjaardagen om. Het is tien uur ' s
avonds en iedereen ligt al te slapen. Voel me verplicht om ook mijn mandje op te zoeken. Dan kan het licht uit..... O, Sonja, volgens mij ben jij ook jarig geweest. Oeps veel te laat aan gedacht,
WELGEFELICITEERD! !!
Heerlijk uitgeslapen in mijn eigen 6 persoons kamer :-) Op mijn gemak ontbeten met uitzicht op de Nijl, dit hostel is wel erg mooi gelegen! Ommeletje met een fruitsalade, dit houd ik wel even uit.
Een paar vissers zijn beneden aan het vissen, een man staat gewoon in het water, hihi mister spa zou wel iets voor hem zijn denk ik. Knabbelende visjes aan zijn teentjes. Ik hoor dat niet alleen de
overnachting voorafgaand aan het raften gratis is, ze brengen me ook nog thuis. Wat een verwennerij..... Ga op pad want ik wil het gedenkteken van Mahadma Ghandi zien aan de Source of the Nile. Zou
hier in dit afgelegen oord een boda zijn, lopen, lopen en ja hoor brengt me met een (sneltrein)vaartje, please slow down, i am not in a hurry! naar het centrum van Jinja. Eerst even pinnen, hoop dat
het nu wel lukt. Dan lopen naar de bron, doe ik nog iets aan beweging. Tsja natuurlijk betalen, voor niets gaat de zon op. Weer 2 soorten tarieven, voor Ugjes en vreemdelingen. Het begint met een
pleintje en een trap vol met souvenirwinkeltjes, krijg ik een beetje genoeg van. Overal moet je binnenkomen en kijken, als ze zien dat je blik ergens iets langer op blijft rusten haken ze er direkt
op in. Maar ik wil niets kopen. Ik wil naar de Nijl! Nog een dansend groeoje weesmeisjes die heus wel graag op de foto willen maar uiteraard wel tegen betaling....... Dan ga ik dus weer door de
knieen. Bij het water liggen bootjes, dom dom daar willen ze de touristen natuurlijk IN Hebben, denk ik dan niet aan en ga gezellig staan praten met zo'n bootjes meneer. Met recht in de boot! Ze
weten hier de prijzen ook wel! Uurtje varen, boot voor mezelf. Was dus wel leuk, de schipper wist ook veel van vogeltjes. Ugandese ijsvogeltjes, nog blauwer dan die bij ons, komt vast door de
temperatuur :-) Foto redelijk, alleen van achteren, is nog dat knal rode snaveltje niet te zien. Hier zeker niet zeldzaam want ik heb er wel 15 gezien in dat uurtje. Lizards, kleintjes maar ook
stevige jongens. Pelikanen, komen af op de viskweekvijvers en de visafslag, geef ze ongelijk, vis zwemt zo in hun snavel. Ook moest ik van boord een eilandje op, met weer van die s.winkeltjes, we
konden het niet skippen, had ik al gevraagd. Want hier van nu het echte begin, de bron, kijk maar in het water naar de stroom. Dat is de bron en dat daar is het dode water uit het Victoriameer, ja
ja. Schipper wil mijn camera hebben want hij gaat een paar foto's van me maken, aardig. Het gedenkteken van Ghandi blijkt bij nader inzien gewoon naast de plek te zijn waar ik opgestapt ben. Zijn as
is uitgestrooid over de Nijl zodat zijn nalatenschap over een groot gebied verspreid zou worden. Inmiddels is het al later dan ik wilde, moest om 14.00 bij hostel zijn en ik wilde eerst nog even iets
eten. In die boot had ik al gedacht ik zit hier nu toch laat ik er maar van genieten, duurt zolang als die schipper vaart. Ruim een uur! Nu had ik lunch besteld en dat kwam maar niet, heb 45 min.
zitten wachten. Bussie kwam zo! Bussie was ook iets later, paste dus allemaal precies. Geen reden dus om me druk te maken het gaat zoals het gaat.... De laatste foto van de vissers maakte ik toen ik
terug was, stond die man nog steeds met zijn benen in het water. Zou hij nu "ouwe wijven teentjes" hebben? Enfin om 18.00 terug in Kampala, voor de deur afgezet, dat dan wel weer. Aunties waren blij
dat ik er weer was en vroegen uitgebreid hoe ik het gehad had, plukte aan mijn kleren om te voelen of ik niet nat geregend wad. Daar had het geplensd. Volgens mij vonden ze het ook echt leuk dat ik
er weer was, er was met eten op me gerekend en er was iets lekkers van de lunch voor me in de koelkast gezet, wat een lieverds! Kleren in de emmer gezet om morgen te wassen en nu maar naar bed want
morgen om 6.00 hoor ik ze alweer.
