Taxi heeft de klok voor lopen, kwart over drie aanwezig, ik bijna klaar. Afscheid van Leah......... Mombasa airport, binnenlandse vlucht naar Nairobi met weer de Kilimanjaro in het ochtendlicht.
Prachtig gezicht! Deze keer hoef ik mijn koffer niet zelf mee te nemen, nu gaat die automatisch mee op de volgende vlucht van Nairobi naar Amsterdam. Drukte bij de paspoortkontrole, twee uur tussen
de vluchten in blijkt op het nippertje voldoende, pfff. Dan hebben we wind mee, wisselen een aantal maal van hoogte om in rustiger weer te komen :-) en landen een half uur " te vroeg" op Schiphol.
Zelf de bagage is er erg vlug, mijn koffer als eerste! En......ja hoor heerlijk om iedereen weer te zien! Zoenen en bloemen, demonstratie " loslopen" van Mare. Wat is ze in die tijd veranderd,
eigenwijs lopend ineens baby af. Gelukkig kent ze me nog, Emotioneel moment! Gezellig even koffie drinken met elkaar en dan met z'n allen naar de Zwanebloem, heerlijk om weer thuis te zijn.
Om 8.30 uur sta ik klaar voor de mobil clinic........... Er worden twee laptops overhandigt ten behoeve van de mobil clinic, ja ja foto zodat ze de gulle gevers kunnen bedanken en laten zien dat ze
inderdaad overgedragen zijn. Een aantal braches, schoenen en beugels die we onderweg af moeten leveren worden bij elkaar gezocht, we vertrekken om plm. 10.00 uur........ Dan eerst een bed wegbrengen
en een tas met bagage ophalen, o ja nog even tanken. Het is een flink eind rijden, Taita taveta ligt tegen het Tsavo national park aan waar ik op safari geweest ben. In de middag komen we daar aan en
bezoeken de eerste dispencerie om plm 14.30 uur, het blijkt dat er niemand zijn afspraak nagekomen is. We bezoeken er nog 2 en zien uiteindelijk maar 1 kindje. Hier gaat het om een waterhoofdje,
reden om het via een keizersnee geboren te laten worden. Ze Is nu 3 jaar en heeft een shunt, draintje om vocht af te laten lopen. Is mentaal en fysiek gehandicapt krijgt fysiotherapie en
voedingssupplementen om haar is een zo goed mogelijke conditie te houden. Vannacht en morgen hebben we een "dure" slaapplaats in Mwatate, wel 500 ksx, €5, per nacht. De chauffeur slaapt ergens anders
om te besparen, hij vindt dit te duur. Lekker bed en zelfs een luie stoel. We vertrekken om 8.00 uur stipt voor ons ontbijt en kunnen een half uurtje later aan het drukke programma beginnen. Een
safari over zeer slechte wegen. De chauffeur heeft zijn trui aangetrokken, het wordt koud want we gaan de bergen in, toch nog zo'n slordige 26 graden :-) zal blijken. Een social werkster en iemand
die kan zorgen dat een kindje in het speciaal onderwijs terecht komt vergezellen ons. Goede combi dit drie-tal. We verhuizen een rolstoel van de ene patient, die hem niet mee nodig heeft, naar de
andere. Prima stoel alleen twee lekke banden, die willen de mensen zelf wel vervangen, voor 100 ksx heb je geen rolstoel tenslotte. Op het educatief centrum, thuisbasis van onze metgezel wachten een
vader met zijn zoon. De jongen heeft sinds 3 jaar spierdystrofie, omdat hij in dezelfde houding zit met zijn armen om zijn benen geslagen, knieen opgetrokken, kan hij zijn benen niet meer strekken en
ook zijn armen lopen ditzelfde gevaar als er niets gedaan gaat worden. Hij zou snel naar APDK moeten voor intensieve therapie en met ingang van het nieuwe schooljaar, dat is januari, naar de Port
Reitz school. Zijn vader heeft echter geen geld om de reis naar Mombasa te betalen. Omdat dit het enige is waardoor het niet door zou kunnen gaan betaal ik het reisgeld, 1400 ksx, €14. Voor de mensen
hier een groot bedrag. Maandag 5 november wordt hij daar verwacht. Een en ander wordt met snelle telefoontjes direkt geregeld. Hendry kan naar school en is erg blij! FOTO..... We zien nog een aantal
kindjes met klapvoetjes, een baby die vanaf zijn geboorte fysio gehad heeft is zo goed opgeknapt dat hij het waarschijnlijk redt met een aantal keer ingipsen van zijn beentjes om de stand goed te
krijgen, een operatie voorkomen! Een ander kindje, wat groter al, is wel geopereerd en heeft nu spalkjes en aangepaste schoenen. Ook met hem gaat het goed, hij kan prima lopen nu. Veel kinderen
hebben meerdere aandoeningen. Kinderen met hersenafwijkingen en dien ten gevolge halfzijdige verlammingen of vermindering van spierbeheersing en spierkracht en slechte coordinatie. Al met al een
drukke dag, geen tijd voor lunch en pas na zessen thuis. Het avondeten van 19.30 uur gaat er dan ook grif in. Tijdens het eten zeg ik dat ik verbijsterd ben door het aantal kinderen met afwijkingen.
Dit is toch allemaal terug te voeren op onwetendheid en onkunde. Geen begeleiding tijdens zwangerschap en bevalling, geen zuigelingen zorg. Vaak erg jonge moeders, om diverse redenen meestal zonder
echtgenoot. Spierdystrofie waar geen fysio aan te pas komt. Ook armoede is een grote factor, door geldgebrek geen variatie in voeding, vaak alleen maagvulling en geen mitafientjes, zelfs geen fruit
dat hier toch in overvloed is en geen medische zorg. Men probeert workshops te organiseren maar dit kan, alweer door geldgebrek, niet vaak genoeg. Om mensen te trekken wordt de lunch tijdens de
training betaald en dat is duur. Ook door de afstanden buiten de grote steden tussen woonplaats, in de bergen, in het bos of achteraf in het land, en dispenceries blijven mensen weg. Reiskosten maar
ook omdat een kind vaak de hele weg gedragen moet worden. Een kleintje bind je makkelijk op je rug maar een groter kind of een volwassene, daar moet je tenminste een kruiwagen voor hebben of kunnen
lenen. Ook is er motivatie van de ouders voor nodig, je kunt wel naar de mensen thuis gaan maar voor therapie moeten ze ook ergens naar toe en als er al geen motivatie is om naar een
gezondheidscentrum te gaan is er zeker geen drijfveer om regelmatig naar fysiotherapie te gaan. Voor we weer op pad gaan heeft de chauffeur nog even een band verwisseld, die worden hier regelmatig
van een nieuw loopvlak voorzien. In dit ruige terrein met slechte wegen, hobbels en gaten hebben de banden veel te lijden. Losse loopvlakken liggen regelmatig langs de kant van de weg..... Prachtige
route door National park Tsavo. De eerste patienten laten weten niet op tijd te kunnen komen, olifanten in het dorp zorgden voor oponthoud! Ze zijn op zoek naar water. Vandaag een aantal cosmetische
gevallen. Zoals een hand met 6 vingers, hazelip waarvan bij eerdere operatie het verhemelte niet volledig gesloten is. Kindje met een soort moedervlek die in de gaten gehouden wordt. Vrouw die na
kwakzalverige behandeling van aandoening nu met orthopedische schoen geholpen kan worden. Scoliose na verwaarlozing van algehele gezondheidstoestand. Een jongetje van drie met zwaar overgewicht die
na een dieet, hij is nu 7 kilo afgevallen, geholpen wordt aan zijn O-benen. Nog diverse vlekjes en plekjes... Er was tijd voor lunch, ook prettig! Eerst een slaapplaats regelen zodat we niet achter
het net vissen. Nog een adres in de middag, daarna kijken we of we olifantan kunnen spotten. Een rit naar een meer waar ze komen om te drinken in National park Tsavo west. Ook zijn er een aantal
dorpjes in dat gebied, de olifanten lopen er tussendoor. Als ze al te dicht bij komen probeert de bevolking ze met geschreeuw en gezwaai van takken weg te jagen. Een komisch gezicht, kleine mensen
tegen zulke grote imposante beesten. Ook hebben we prachtig uitzicht op de Kilimanjaro in de avondzon, levert mooie plaatjes op! De terugrit in het donker, wegen zonder verlichting, links en rechts
rijdend om kuilen en gaten te ontwijken. Maar ook aanweerszijden voetgangers zonder verlichting :-) en boda boda's met groot licht. Effe wennen...... ' s Avonds een prettig hotel met, wat een luxe,
warme douche! Hier overnachten we twee keer :-) Donderdagochtend clinic in masai gebied, zo mooi al die mensen in hun prachtige kleding en vele sieraden. Alle kleuren rood die je maar kunt bedenken.
We komen een beetje traag op gang, onze eerste patiente ontmoeten we onderweg en helpen haar ook meteen, scheelt lopen voor haar met zoon van tien jaar op de rug. Er gaat een "special seat" geregeld
worden, rolstoel. Door naar volgende adres, een kilometer van te voren zien we ze in kleurige optocht lopen. Allemaal een lift, busje voL met masai vrouwen. Bij de dispencerie zijn ze nog niet
helemaal:-)klaar voor onze komst, ze gaan het nieuwe gebouwtje nog even dweilen en inrichten voor. ............ Roy kan spreekuur doen, met de Kilimanjaro op de achtergrond, zeg niet dat het een
vervelende lokatie is! Er komen steeds meer mensen bij het duurt een aantal uur voor we klaar zijn. Voor iedereen wordt uitgebreid de tijd genomen. :-) Dat herken ik wel! Zonodig worden de mensen
doorgestuurd naar neuroloog, kno.....ehhh dit was toch een fysiotherapeut?? Er is zoveel vertrouwen dat hem raad gevraagd wordt voor alle mogelijke klachten. We zijn om half vier terug bij het hotel
en hebben nog geen lunch gehad, gaan we nu ook maar niet meer doen. Roy gaat even joggen en ik bezoek nog een ziekenhuisje in Taveta waar we logeren. Na het eten vroeg naar bed, gesloopt door de
hitte en het gerammel in de ambulance. De laatste dag is een rustige dag we doen een dispencerie en een ziekenhuis aan. Op de valreep wordt gevraagd of we even meelopen en is een probleempje waar ze
over willen brainstormen. Baby, eerste kindje, van 4 dagen oud, voldragen zwangerschap en natuurlijke bevalling.......kom kijken maar houd je vast! Armen en benen zijn niet volledig ontwikkelt,
hazelip en open verheemelte wat doorloopt tot boven op het hoofdje, hersentjes bloot! VERSCHRIKKELIJK Een voetje en het hoofdje zijn toegedekt met natte gazen. De moeder houdt het vol door haar
geloof.... Je kunt alleen maar stil zijn en kijken. Het hartje klopt, ademt zelf en wordt gevoed via een sonde. Voorlopig maakt iedereen een pas op de plaats, laat het maar groeien tot 5 kilo en zien
of het blijft leven. We stappen de auto in en blijven een poosje stil. Mooi op tijd thuis zodat ik nog kan wassen, eerst mijzelf :-) en daarna mijn kleren. Deze laat ik hier maar nu noeft Leah ze
niet te wassen voor me. Koffer pakken, ik ben er klaar voor. Vannacht om half vier komt de taxi me halen.......
Donderdagochtend is de feestelijke opening van het zwembad, voor hydrotherapie, op APDK. Alles is mooi versierd, muziekje erbij en de sponsor uitgenodigd. Officieel gebeuren met gebed, speeches,
onthulling van een plaquette, fotografen en pers. In het dankwoord van Leah wordt verwerkt dat zij hoopt dat de sponsor het zwembad zal blijven ondersteunen door de noodzakelijke chemicalien te
verstrekken voor reiniging van het water, vind ik dan wel weer leuk.... Dan een feestelijke traditionele dans door het personeen, gekleed in kleurige rokjes. Fleurige omslagdoeken " geregen " om een
stuk verbandzwachtel en dat omgeknoopt, ziet er leuk uit. De kinderen een extra flesje limonade en daarna dansen voor iedereen, het is 's ochtends 10.00 uur en heet! Je bent natuurlijk niet zo goed
of je hebt wel een kind op je armen om mee te dansen, een meisje van een jaar of tien had mij daarvoor uitgekozen.......zware klus :-) Natuurlijk heb ik ook daar foto's van genomen. Leah weet nu ook
hoe ze deze overzet op haar laptop..... Dat gaat net als Bianc of Maaikel mij iets uitleggen, dan doe je even dit en dat en zus en zo, ho,ho kan ik niet zo snel volgen, ik zag precies hetzelfde bij
Leah gebeuren ha,ha, Maar nu doet ze het zelf! Ze heeft meteen een mail verzonden met een paar foto's om ook Doingoood te laten meegenieten. Die middag weer naar fysio en met Gerald erovergehad hoe
goed het zou zijn om ook de kinderen van Port Reitz hiervan mee te laten genieten, daar had hij wel oren naar. Ook het schoolhoofd leek het een goed idee dus wie weet wat er uit voort komt. De
projekten werken trouwens veel samen. Ze waren ook uitgenodigd voor de opening, helaas was er een belangrijke meeting en moesten ze verstek laten gaan. Als ik thuis komt verteld Leah dat ze de
volgende ochtend een gesprek heeft op Bombolulu met haar baas en of ik mee wil gaan. Ben ik altijd voor in, benieuwd naar het projekt want hier worden ook de rolstoelen gemaakt, beensteunen, braches
en krukken. Er is een soort openluchtmuseum, verschilende stammen hebben hier een traditioneel huisje of hutje er zijn houtsnijders en er is een sociale werkplaats waar sieraden gemaakt worden. Ook
een naaiatelier en werkplaats voor leerbewerking, veel te zien dus. Ik krijg een persoonlijke rondleiding en hierna stelt Leah me voor aan haar baas. Dit alles omdat een deel van het geld waar jullie
zo gul aan bijgedragen hebben naar APDK is gegaan. Hierdoor kunnen kunnen nu verschillende kinderen geopereerd worden. Heel belangrijk voor hun verdere toekomst!! Even ter verantwoording, we hebben
10 bedjes kunnen betalen voor Kaja Nafasi in Oeganda en APDK en Port Reitz school in Kenia hebben beiden €1000 gekregen. In totaal is er dus ongeveer €3000 bijeen gebracht belastingvoordeel
meegerekend, hoezo dochter van een accountant ac :-) De extra huismoeder kan er voor PR school nu komen, is ook erg nodig. De laatste middag op fysio, lolly's balonnen en koekjes bij de thee,
natuurlijk veel foto's maken. We starten normaal maar een half uur voor het eind van het middagprogramma laten we de kinderen spelen en gaan we in het kantoortje de balonnen opblazen. Er zijn twee
studenten fysiotherapie gekomen die even mee willen kijken, kunnen nu mooi helpen blazen. Helaas lukt het ze niet om lucht in een balon te krijgen, Gerald en ik lachen ze hartelijk uit en blazen
vrolijk verder. De klusjesman komt binnen, ziet ze stuntelen en lopt weer weg, komt even later terug met twee balonnenpompen, das makkelijk....... geen kunst aan! Als ze allemaal opgeblazen zijn doen
we de deur open en gooien ze achter elkaar de therapieruimte in. Hierbij knallen er een aantal, ik denk jammer maar de kinderen vinden het wel zo leuk. Ook goed, beiden therapeuten en de klusjesman
zijn minstends even uitgelaten en de balonnen vliegen door de lucht tot er uiteindelijk geen een meer heel is, lijkt wel vuurwerk. Lolly's vinden gretig aftrek bij groot en klein :-) Als laatste koop
ik nog een paar kilo tomaten voor het gezin bij het vliegveld, waar ik morgenochtend mee afgesproken heb. De secretaresse en het schoolhoofd gaan ook nog graag op de foto, zeker als ze horen dat ik
die van de headteacher als screensaver gebruik. Ze zijn hier helemaal niet jaloers op elkaar hoor, als ze maar allemaal hetzelfde krijgen...... Mijn laatste fysiodag is om, weer wat afgesloten.
Laatste zaterdag. Na nog een wasje gedaan te hebben met schoon drinkwater want uit de kraan komt al weer 4 dagen niets, ga ik met een aantal plastictasjes naar het vliegveld. De thee is al klaar! Ook
hier iedereen op de foto en gezellig even kletsen, of ik ook alsjeblieft mijn email adres op wil schrijven want we zijn toch vrienden. Die heb ik hier erg veel........als je een keer in een matatu of
op een boda boda gezeten hebt ben je een vriend en willen ze je telefoonnummer of email adres. Lastig om ze allemaal af te poeieren. Als ik vertel dat het strandje hier zo dicht bij is maar dat ik er
nog niet geweest ben is dat een aanleiding om me mee te nemen, kunnen we meteen even aan bij de moeder van Diana (van het vliegveld). Weer aan de thee, speciaal voor mij wordt er "zwarte" thee gezet,
zelfs zonder suiker. Zelf trekken ze daar een vies gezicht bij. Oma en moeder van Diana beiden op de foto en nichtje en zusje en........rolletje :-) vol! De terugweg voert langs het strand en de
vissers met hun bootjes, heerlijk even wandelen en de zee ruiken. Voel me dan altijd heerlijk vrij. Leah belt op of ik ok ben want waar blijf ik toch, dit geeft meteen aanleiding om naar huis te gaan
en hoef ik niet te blijven eten. Iedereen is hier vreselijk gastvrij.....je kunt er niet onderuit. Die mIddag lig ik in de zon bij het zwembad, de dag erop ook. Vakantie gevoel is onmiddelijk daar,
even zonnen, even dippen in het water, even koel drankje en heerlijke muziek hierbij. Ben ik nog een beetje bruin als ik thuis kom volgende week!
Zondag eind van de middag terug van safari, er zou niemand thuis zijn, sleutel op "bekende" plaats. Twee meisjes die naast de compound in een huisje wonen komen vragen of mama Leah er is, ze hebben
fruit uit de tuin voor haar. Deze kinderen komen vaker geld vragen maar dat is geen optie, iets kopen van hen wil Leah wel. Nee, niemand thuis dus kom vanavond maar. Na een kwartiertje is de kleinste
weer terug, of ze dan wel een beetje water mag. Nu dat kan natuurlijk wel. De kinderen wonen net buiten de compound, op het terrein van het vliegveld. Hun vader is daar bewaker. Huisje zonder deuren
en ramen, geen water en stroom, geen stookplaats om te koken, dat doen ze wel dus alle rook blijft binnen. Vader verdiend 6000 ksx per maand, 60 €. Hebben 7 kinderen waarvan er 4 naar school gaan.
Schoolgeld is 35.000 ksx per jaar per kind, 350 € . Regelmatig worden de kinderen er op uit gestuurd om geld te vragen.......... Inderdaad wat later als de familie hier wer terug is staan ze weer op
de stoep met de vruchten, popo's een soort mango maar minder zoet. Ze krijgen hun geld en vertrekken. Ik blijf er over nadenken. Ook ik wil ze niet zomaar geld geven, als ik dat ga doen komen ze elke
dag en bevestig Ik hun idee dat alle blanken rijk zijn en zomaar geld uitdelen. 's Nachts als ik even wakker wordt blijft het door mijn hoofd gaan, ik besluit de volgende dag naar de supermarkt te
gaan en wat basis levensmiddelen te kopen. Ugali, amarant om pap van te koken, meel voor chapati, rijst, suiker, bruine bonen, erwten, waspoeder, zeep, thee en olie om in te bakken. Ontbijt, lunch,
avondeten, schone kleren en schone kinderen. Ik waag het om na mijn werk naar town te gaan en boodschappen te doen, beladen met spullen, handig toch een grote rugzak :-) , ga ik naar huis. Toevallig
is Leah in town om haar dochter uit te zwaaien die in Nairobi gaat studeren en gaat wonen. Ik krijg een lift van haar en we rijden in het busje van APDK terug. Heel fijn want om die tijd sta je
minstens 3 kwartier te wachten op de matatu, ben je niet de enige en is het rennen en dringen om een plaatsje te krijgen. In het donker ga ik naar het vliegveld, de bewakers vragen wat ik ga doen, in
hun ogen ga ik de verkeerde kant op. De compound is maar op 1 manier binnen te komen en dat is de andere kant. Met hoofdlampje, langs het rasorblade prikkeldraad het terrein van het vliegveld op naar
het huisje. Voor de zekerheid roep ik maar een paar keer en knipper met het lampje. Er is een hartelijk welkom en er wordt meteen thee gezet. Een beetje bang ben ik dat het keniaanse thee is,
schrikkelijk zoet en met melk, heb ik geprobeerd maar is niet mijn cup of tea laat ik maar zeggen. Maar gelukkig krijg ik black tea, wel zoet maar dapper drink ik het op. Ze zijn erg blij met alle
spullen, maar waarom kom ik niet als het licht is, dan kunnen ze me hun huisje laten zien, de moestuin en de geiten. Zal zaterdag dus terug moeten, kan ik nog een keer wat meenemen.......zout,
kaarsen en lucifers in elk geval. Ik ben van plan om mijn kleren en handdoeken achter te laten, kunnen ze hier vast wel gebruiken. Op Port Reitz school is een greenhouse en moestuin, de spullen die
daar uit komen worden gebruikt in de keuken maar er blijft ook van over. Dit wordt verkocht, APDK koopt nu de tomaten op Port Reitz, zij goedkopere tomaten en wij inkomsten. Prachtige tomaten zodat
ik voor Leah maar 2 kilo meegenomen heb. Ook heb ik vandaag na het werk maar boodschappen voor mijn gastfamilie gedaan, "basispakket" , hier hebben ze het ook niet al te breed. Nu was er geen lift,
heb erg lang staan wachten en was door de avondspits pas om 7.30 uur thuis, hartstikkedonker, dan vanaf de "bushalte" toch nog wel 10 minuten lopen. Straatverlichting is er niet en de mensen die er
lopen zijn ook nogal donker :-) De boodschappen waren een verrassing, toevallig was de olie net op en er moest nog gekookt worden.....ugali, met de handen eten betekent dat. Zaterdag wordt me pilau
beloofd, ook met de handen. En een lol dat ze dan hebben..... Afgezien van de ligging van de woning heb ik het erg getroffen met de familie waar ik verblijf, erg aardig, en Leah is van mijn leeftijd
wat ook een band schept. We praten heel wat af, Tonny ik moet wat dat betreft vaak aan je denken hier. We beginnen tijdens het ontbijt al en moeten op een holletje naar het werk. Je vroeg me waar die
afwijkingen bij de kinderen toch door komen, een jongetje, gezond geboren kreeg met 8 maanden een zware longontsteking, zuurstofgebrek in de hersenen waardoor ernstige beschadiging, kan nu zijn hoofd
niet meer rechtop houden en ook zijn armen en benen funktioneren slecht. Door voedings/vitaminen/mineralen tekorten bij de moeder tijdens de zwangerschap komen veel afwijkingen bij de kinderen voor.
Meestal is er geen verloskundige bij een bevalling maar wordt dit door de moeder van de zwangere gedaan, zonder kennis van zaken. Dit heeft de nodige gevolgen voor het kindje maar ook voor de
kraamvrouw zelf. Trouwen binnen de familie of op een andere manier binnen de familie kinderen krijgen heeft ook consequenties.... Downsyndroom en spina byfida (open ruggetje) komen regelmatig voor.
Maar ook door voedings tekorten bij de kinderen zelf, zeer eenzijdige voeding, komen er problemen en afwijkingen. Polio, spierdystrofie en niet kundig behandelen van ziekten en ongelukken geven
mankementen. Het zijn om te zien vreselijke stakkers, maar vrolijk dat ze zijn! Er wordt met en om elkaar (en zichzelf) gelachen, vanmiddag kreeg een meisje last van haar epilepsie, zat in haar eigen
wereld en begon te zingen en te dansen, was niet te bereiken maar we moesten wel erg lachen. Dit klinkt niet aardig maar het zag er zo vrolijk uit allemaal, natuurlijk is ze wel met zachte hand
ergens anders naar toe gebracht. Er zijn behoorlijk wat kinderen die moeilijkheden hebben met coordineren, onder elkaar hebben ze de grootste lol hierom. Armen en benen die een eigen leven lijden
leveren allerlei situaties op, ook komische. Maar natuurlijk is hier ook wel ruzie en vallen er rake klappen, daar zijn ze dan niet kinderachtig mee. Soms houd ik mijn hart vast, ze rijden rustig met
een rolstoel over de voet van een ander, een kind dat achter een looprek met wieltjes loopt krijgt een flinke zet als het niet snel genoeg gaat. In de fysiotherapieruimte (leuk scrabble woord) liggen
de kinderen op een hele grote mat. Dan kruip je gewoon over hoofden, armen en benen of soms een heel kind heen als je ergens zijn moet. Waar je je handen en knieen zet daar let je niet op..... aat,
duurt nog wel even maar GUUS lijkt me erg leuk. Ik denk wel aan jullie persoonlijk maar niet aan werk. De verbouwing bij en verhuizing van Hans achter de rug, hoop maar dat hij aan het geluid van de
stad went! Ook de herftsvakanties al weer voorbij als ik terug ben, daar heb ik hier geen idee van. De straaltjes lopen over mijn rug als ik aan het werk ben bij fysio, zelfs die koude douche hier is
dan prettig. Morgen, woensdag, heb ik mezelf een vrije dag beloofd. Wat laatste boodschapjes, lekkere cappucino en misschien strand of zwembad. Het zit er al bijna op. Volgende week mee met mobil
clinic en als ik dan vrijdag terug kom is het snel koffer pakken want zaterdag om 5.30 uur vlieg ik al naar huis. Daar heb ik ook wel weer zin in, ruimte om me heen en gaan waar en wanneer ik wil.
Natuurlijk ook iedereen weer zien! Misschien zaterdag as.nog een laatste berichtje voor ik terug kom. Dan een week geen internet tijdens mobil clinic. Omdat ik hiervandaan niet zelf foto's op mijn
blog kan zetten houden jullie de foto's van de safari van afgelopen weekend nog even tegoed tot ik weer thuis ben. Dan knuffelen met Mare als ze me nog kent....... Wat heerlijk toch dat ze zo gezond
is, dat realiseer ik me hier nog meer dan thuis. Als ik aan haar gezondheid denk schieten de tranen wel in mijn ogen en krijg ik een raar gevoel in mijn keel! Wat een kostbaar "bezit" toch.
Een lang weekend eruit, naar de Masai Mara. Eerst een binnenlandse vlucht naar Nairobi, 3 uur op en 4.30 vliegen. Je moet er iets voor over hebben.... Onze gids staat al op ons te wachten op het
vliegveld in Nairobi want ver vertrekken meteen, 7.00 uur! Het is dan nog ruim 400 km rijden. Even stoppen voor een mooi uitzicht over de Rift vallei en af en toe een plasje. We lunchen op ons logeer
adres voor de komende nachten, een tented camp. Iets minder luxe om de prijs wat aangenamer te maken. Ik heb een 3 pers. tent voor mij alleen. Hele ruimte tent met echte bedden. Eind van de middag
onze eerste game drive, wat een vreselijk mooi gebied. Erg veel dieren, waaronder een kudde masai koeien. De eigenaar krijgt een boete van 200 shilling oer koe, deze mogen niet binnen het nationale
park komen. Militairen, tenminste mensen met militaire pakjes aan en geweren jagen ze er weer uit. Vlak voor de ingang staat een groepje Masai vrouwen, dze willen ons sieraden en omslagdoeken
verkopen. Kleurrijk geheel, wel opdringerige typjes! Na een goede avondmaaltijd op tijd naar bed, het was een lange dag en morgen vroeg op pad. 's Nachts word ik wakker van de kou, weer eens iets
anders, en blijf wakker, jammer...... We zien leeuwen met jongen, nijlpaarden, cheetah's een luipaard en nog een heleboel "gewone dieren" , lees olifanten, gnoe's, zebra, giraffe en een heleboel
soorten antilopes ed. buffels een vos. De hele dag in het park rondgereden, Mara river gezien met nijlpaarden en krokodillen, de grens van Tanzania en Kenia. De grote migratie is voorbij maar voor de
rivier staan grote kuddes gnoe's of wel wildebeast. We lunchen in het park, pakje brood mee, de aapjes helpen ons een handje :-) en pikken menig banaan en broodje. De hele dag bewolkt en dreigende
regen, shirt met lange mouwen aan. Eind van de middag bezoek ik een Masai dorp. Na een welkomsdans, ja ja springen..., krijg ik een rondleiding. Mag een hutje van binnen bekijken,, wat niet meevalt
want het is stikdonker binnen. Krijg vaag wat mee en zie later op de foto wat het was. Zijn ook niet even scherp allemaal ha, ha. Weer op tijd de tent in we zijn best moe van alle indrukken. Van een
ander bed leen ik een deken, heerlijk warm geslapen nu met dubbele deken. Om half 7 in de ichtend onze kaatste game drive, toch nog wat dieren gezien die we eerder niet tegen kwamen. Helaas de
laatste van de big five, de rhino- neushoorn, zijn we niet tegen gekomen. Tsja dan moet je maar naar de dierentuin gaan, dan zitten ze in een hok op je te wachten. De terugrit naar Nairobi en
orachtig op tijd op het vliegveld. Hier heb ik nog even tijd om een verhaaltje op blog te zetten, ook handig free wifi en snel.
Zondag een rustig dagje gehad bij het zwembad van Reefhotel, inclusief lunch. Lekker makkelijke dag. Maandag aan de slag op Port Reitz, ze herkennen me nog en zijn blij me weer te zien. Spelen met de
bal, ontspanningsoefeningen en spastische spieren masseren. Sommige zeggen/ doen voor :-) wat ze moeten doen en bij andere is Gerald de fysio degene die aangeeft wat ik zou kunnen doen. Ook erg veel
coordinatie oefeningen, bij een heel aantal kimderen doet een kant van het lichaam niet erg mee. Tussen de middag kennis gemaakt met mijn collega volunteers. Een duits meisje, een belgische en een
nederlander. Verbaasd me toch dat zij niet zelf aan de slag gaan maar een duidelijke taak moeten krijgen en aanstuuring. De directeur van de school heeft een introduktie georganiseerd. We worden
voorgesteld aan de leerkrachten, de voorzitter van de vrienden van Port Reitz en de waarnemend directeur. Ze zijn erg velegen en vertellen alleen hun naam en wat ze doen op school. Grappig van de
voorzitter van de vrienden van PR heb ik al 4 verschillende namen gehoord. Er is steeds weer iemand die zegt ken je. ....en dan volgt er een naam. Nee niet bekend, uiteindelijk ben ik er achter dat
het een en dezelfde persoon is :-) Alles blijft ook op zijn Afrikaans, woensdag as zou er een bijeenkomst zijn van de vrijwillers en de coordinator. Achteraf blijkt dat de introduktie van de
directeur geweest te zijn. Zo gaat het met alles. Thuis is er visite, de derde dochter van Leah komt gezellig even langs, pas om 22.00 uur blijkt dat het helemaal niet even langs komen is maar dat
Leah jarig is, Happy Birth day! Leah kwam net terug van kantoor, na het zingen zei ze, ik ga naar bed want ik ben moe...... Moeder ligt eigenlijk elke avond om 21.00 al in bed en de dochters beginnen
om 22.00 pas weer te leven. Gaan dan samen eten, kletsen en televisie cq. Dvd kijken. Er is een plannetje gemaakt met met zijn vijven een avond uit te gaan, iedereen enthousiast, zondag zou leuk
zijn. Eh....dan ben ik op safari, grote ogen, je bent toch al op safari geweest? Luxe paard gaat 2 keer, eigenljjk durf ik dat nauwelijks te zeggen. Vrijdagochtend vroeg vliegen we naar Nairobi, dan
3 dagen Masai Mara, en zondag begin van de avond vlieg ik weer terug naar Mombasa. Op tijd terug voor het eten dat meestal om 20.00 uur is. Oke volgend weekend dan maar uit met elkaar of een door de
weekse avond. Leuk, leuk! Hoewel iedereen in het gezin zijn eigen gang lijkt te gaan is het wel gezellig. Vader is in Tanzania werk aan het zoeken, ik begreep dat hij al ruim een jaar zonder werk is.
De volgende ochtend heb ik met Leah een heel gesprek over verantwoordelijkheden, hoe blij ze is dat zij een baan heeft en schuldgevoelens v an een werkende moeder. Hoezo ander land andere cultuur,
dit is wel erg universeel. Ik geef haar maar eens een flinke knuffel, zeg dat ze prachtige kinderen heeft die erg gelukkig lijken en dol zijn op hun moeder, dat haar schuldgevoel erg herkenbaar is
maar dat het allemaal wel mee lijkt te vallen met die tere kinderzieltjes. Zingend gaat ze even later de deur uit. Geeft een goed gevoel, een klein gebaar. Rustig dagje zo op het werk, tussen de
middag even een wasje en even een telefoontje naar huis, pappa en mamma feliciteren met hun jongste dochter. An vanochtend vroeg had ik je al gefeliciteerd met een appje nu nog een keer via blog,
Hiep, hiep hoera! Neem maar een lekker wijntje van mij. Ik denk dat ik daar niet meer tegen kan, al die tijd nog niets geestrijks gehad. Toch na het werk een keer naar town, ik doe er 50 minuten
over. Onderweg op de "snelweg" stopte de matatu er ineens mee, midden op de weg. Dat is een twee baans, waar ze driebaans op rijden, getoeter en gedoe. De conducteur dirigeert de achterliggers
eromheen, matatu rolt een stukje achteruit en met een schok slaat de moter weer aan, dikke roetpluim. We bereiken verder zonder problemen het centrum. Proberen mijn foto's te uoloaden. Heb ik een
uurtje voor, dan moet ik weer terug anders is het zeker donker. Heb een smsje gestuurd naar Leah, dan kan ze gaan zoeken als ik niet terug kom :-) Ben benieuwd hoelang de terugtocht duurt.......
Dutch Dental clinic, een club nederlandse tandartsen DDC foundation, gaat regelmatig naar Kenia om gebitten te controleren en mensen van de pijn af te helpen. Wij gaan met de kinderen van APDK en een
aantal begeleiders met hun kinderen naar een andere wijk van Mombasa. In twee bussen, eten en drinken mee en pakken pampers, met de ferry over. Uurtje rijden...... De eerste bus kwam keurig op tijd
en is na ruim een half uur wachten maar vast op pad gegaan. De tweede bus bleek pech te hebben en kwam ruim 3 uur later. In een school is een tandartsen behandellokaal ingericht. Wel 6 stoelen en
banken met natuurlijk de nodige aggregaten voor stroomvoorziening en medische apparatuur. Er was een lijst en er waren kinderen...... Maar wie wie was, bleek onduidelijk, geen naamarmbandjes of zo.
Oke, viltstift gevraagd en begonnen met nummeren, kind met naam nummer een,cijfer 1 in viltstift op de hand, makkelijk zat! De tandarts zegt wat er gedaan moet worden, nummer op briefje met de code
van tand en soort behandeling, de naam zoeken we er later wel bij. Dit alles buiten onder een grote party tent. Beginnen met controles, daarna door met briefje naar de "behandelzaal". Of handgeklap
als alles in orde was. WE HEBBEN VAAK GEKLAPT Had ik niet verwacht eerlijk gezegd. Het was wel hoe ouder het kind, hoe vaker er behandeling nodig was. Bij de volwassenen werden rustig 3 of zelfs 5
kiezen/tanden getrokken. Maar het kwam ook voor dat er alleen tandsteen verwijderd werd. Echter hoe later op de ochtend hoe meer kinderen er flauw vielen, ten eerste hadden ze elkaar al op lopen
jutten. Snap ik best, weet nog goed dat op de lagere school de schooltandarts kwam. Iedereen op van de zenuwen, ik ook terwijl ik helemaal niet hoefde te gaan :-) Maar ook omdat ze vroeg gegeten
hadden en nu een lage bloedsuiker spiegel hadden. Een kindje is zelfs naar het ziekenhuis gegaan omdat hij maar niet goed bij kwam, duurde veel te lang! Later na een infuusje knapte hij gelukkig wel
weer op. Ook werd er poetsinstruktie gegeven, natuurlijk met een tandenborstel voor iedereen. En een balpoint en een bal, gewoon voor de leuk en goede herinnering een volgend keer. Ook op Port Reitz
gaan we kijken op zoiets mogelijk is. De tandartsen komen natuurlijk wel weer, maar omdat ze aan een vaste lokatie gebonden zijn moeten de kinderen vervoerd worden en dat kost geld..... De Keniaanse
Rotarie doet hier wel vaak een gift voor. De Keniaanse Rotarie vindt het ook altijd erg leuk als er buitenlandse Rotarieleden, Gert iets voor jou?, op bezoek komen en een praatje houden. Op de
terugweg in de bus moesten de jongetjes die naast mij zaten een plasje doen, konden echt niet wachten, grote tranen over de wangen. Gelukkig was mijn waterflesje leeg.........das met een jongetje dan
welweer handig haha. Na een kwartiertje zei een van beiden weer "sousou" plasje doen. Eigenlijk geloofde ik het niet en zei/gebaarde dat hij echt even moest wachten, weer echte tranen, dus maar weer
het flesje. Helaas was de nood erg hoog en spoot er al een fonteintje wat we in het flesje moesten vangen :-) Was wel blij dat niet alle jongetjes het gezien hadden, daar zou het flesje te klein voor
geweest zijn. Weer een leuke ervaring deze dag, ook de konstatering dat er erg veel mensen bezig zijn met vrijwilligerswerk in Kenia. De tandartsen willen ook graag dat de Keniaanse tandartsen zelf
dit gaan doen, samen maar liefst overnemen. Echter ook de Keniaanse tandartsen hebben liever hun patientenkring in de betere klasse......maar wie weet wat er nog komt. Nu was er 1 tandarts uit
Mombasa zelf bij die het als afwisseling wel eens leuk vond. Wij hopen dat ze het vooort zegt.
Tsja, toch maar even iets over schrijven. De tweede dag dat ik in Kenia was schaafde ik mijn been aan het stapelbed, klein beetje vel eraf. Hier kwam een mooi korstje op, niets aan de hand. Twee
dagen laten stootte ik het nogmaals stuk terwijl ik op fysio bezig was. Een jongetje wees het nog even aan met zijn handje..... Zaterdags ging het een beetje ontsteken, vervelend maar wat jodium erop
en het gaat wel weer over. 's Avonds werd mijn been dik, jammer want ik wilde zondag naar het strand gaan. Nu maar thuis gebleven en in de schaduw:-)met mijn been omhoog. Maandag mee met mobil clinic
en dan moest het natuurlijk beter zijn. Het was inmiddels wel een flinke plek geworden grr.... Afijn been omhoog in de mc ambulance, niet zo zeuren. Dinsdagochtend even bij een dispencerie naar laten
kijken, netjes schoongemaakt. 's Avonds ging mijn hele been zeer doen, knobbels van lymfklieren in kuit en lies :-( weer naar dispencerie en een antibioticumkuur gekregen. De andere twee
vrijwilligers op de mc zijn ic verpeelkundigen en samen schatten wij in dat de kuur wel klopte. Leek beter te gaan en donderdagochtend zou ik naar "huis" gaan ivm de safari. Donderdagmiddag voor de
zekerheid toch maar naar een ziekenhuis in Mombasa. Men stelde vast dat de kuur onvoldoende was, kreeg er nog wat extra's bij en er werd een kweek afgenomen. Eigenlijk moest ik elke dag terug om de
wond schoon te laten maken en te vebinden, helaas :-) ging ik op safari en dat kon dus niet. Maandag retour chirurg. Ok ziet er mooi uit, een extra zalfje mee om de genezing te bevordenen, iets wat
ze ook toepassen op brandwonden. Kweek was goed, kwamen geen beesten uit. Omdat ik zelf in een ziekenhuis werk hoef ik niet elke dag te komen maar mag ik het zelf schoonmaken en verbinden. Het is
hier ook no pay no cure, voorafgaand moet je betalen. Wil je een dokter zien, 1000 ksx, wondverbinden afhankelijk van wie het doet en wat ze op de rekening zet tussen de 700 en 900 ksx. Voor elk
gaasje en pleistertje mag je betalen. Dinsdag word ik wakker en alles doet me zeer, denk nog dat 3 dagen op een been in een safaribusje staan (andere omhoog) wel erg veel spierpijn oplevert maar ja
je moet er iets voor over hebben. Inplaats van 5 minuten lopen naar mijn werk doe ik er 25 minuten over. Verschillende mensen roepen sorry als ze me zien lopen en ik krijg diverse liften aangeboden.
Dat is in Afrika kennelijk gewoonte, als er iets gebeurt dan roept een ander sorry. Ik zie ook regelmatig mooie sterretjes en hoor belletjes :-) Het werken op fysio lukt abosluut niet en het hoofd
van de school die me ziet laat me met het schoolbusje thuis brengen. De hele dag op apegapen in bed, als een vaatdoek. Een aantal mensen opperen al malaria, ben ik niet blij mee, morgen toch maar
even naar de dokter voor een testje. Mijn guestmoeder vindt dat idioot, in andere bewoording, ik moet nu nog maar gaan! Dus met de auto van APDK naar ziekenhuis, Leah gaat zelf mee. Wat eerst een
virusje lijkt voor de dienstdoende dokter blijkt een bacteriele infectie, waarschijnlijk toch vanuit mijn been. Ze wil me laten opnemen, inpatient heet dat. Nu laat mij maar outpatient vind ik. Ze
gaat overleggen met "mijn" chirurg. Ik krijg een zwaardere kuur en moet vrijdag terug, als het niet voldoende geholpen heeft krijg ik een waaknaald en moet ik elke dag komen voor toediening van
antibioticum via infuus. De dag daarop ben ik out, slaap de hele dag. Mijn guestmoeder vindt het maar niets, dat is niets voor mij zegt ze. .......ik voel me ook wel erg lui. 's Avonds lijkt ik op te
knappen, wil weer wat doen, het zweet breekt me nog wel uit maar de energie komt weer wat terug, joepie! Morgen kalm aan maar iets meer aktiviteit :-) Heb eerst rustig mijn wasje gedaan, we hadden
eindelijk weer water uit de kraan. Daarna een ruim uur geslapen, klein boodschapje om de hoek. Stapje voor stapje vooruit. Vanmiddag naar Blue room voor internet, eindelijk de foto's van vorige week
uploaden, misschien dat de foto's van de mobil clinic ook nog lukken.... Vrijdag terug naar poli, dokter is tevreden :-) en ik ook, moet toch nog een keer retour voor final check, toe dan maar.
Middag vrij genomen, voelde me erg opgesloten afgelopen week. Nu even ruimte. De plaatselijke markt bezocht. Als ik niet uitkijk meteen een " husband" erbij. Mijn gids vind dat hij wel een geschikte
kandidaat is. Het was onmogelijk om over de markt te lopen zonder dat iemand gids speelt. Wijs geworden door eerdere ervaring van te voren naar zijn tarief gevraagd. Nee hoor ik hoef niets te
betalen, maar als ik wil mag het wel........ Hij laat me de markt zien en de straatjes worden steeds smaller, steegjes, we zitten in het oude gedeelte van Mombasa. Zijn toon verandert een beetje.
Alleen blijven is niet goed, hij zou een goede man voor me zijn, hij blijft aandringen. We kunnen best even secret, hij doet zijn best maar maar niet met mij! Ben even heel duidelijk geweest, gezegd
dat best ik wist waar we waren in de stad en dat ik een afspraak had en nu terug moest naar de matatu's. Niets secret, back to mainstreet and matatu! Gelukkig deed hij dat toen ook, met afrekenen
vond hij dat het te weinig was, heb hem eraan herinnerd dat ik mocht geven wat ik wilde en dat hij for free mee ging! Of ik hem toch niet happy wilde maken....... NEE DUS. Wel erg keuk geweest, de
groente markt, uitleg over soorten, verschillende kruiden en vruchten. Er zijn groene, gele en rode bananen, smaken overigens bijna het zelfde, de kleine gele het zoetst. De vleeshallen zijn voor mij
toch het meest bijzonder. Gescheiden naar soort beest, beschouwelijk gemaakt door hun kop erbij te leggen.......dan al die vliegen, brrrrr. Op de kippen afdeling weer levende have. Kippie kopen en
dan naar het slachthuis, koppie eraf even dippen in kokend water dan laten de veren beter los, dan de pan in. Ga met matatu naar Nyali, een luxe(re) wijk. Groot winkelcentrum met cafesserie waar je
heerlijk cappucino kunt drinken, ze hebben er ook lekkere salades. Behoefte aan groen is groot en ik neem een overheerlijke salade nicoise met een dubbele cappucino. Spreek af met Thea Thyssen die
inmiddels aangekomen is, heel leuk gesprek. Kijken hoe we verder samen kunnen werken. Op vele fronten aangesterkt ga ik terug (ruim een uur) naar Port Reitz. Kan er weer even tegen. Morgen mee met
Dental cl Noes als laatste omdat als eerste niet werkte :-) van HARTE GEFELICITEERD! !!!!!inic.
