Zondag eind van de middag terug van safari, er zou niemand thuis zijn, sleutel op "bekende" plaats. Twee meisjes die naast de compound in een huisje wonen komen vragen of mama Leah er is, ze hebben fruit uit de tuin voor haar. Deze kinderen komen vaker geld vragen maar dat is geen optie, iets kopen van hen wil Leah wel. Nee, niemand thuis dus kom vanavond maar. Na een kwartiertje is de kleinste weer terug, of ze dan wel een beetje water mag. Nu dat kan natuurlijk wel. De kinderen wonen net buiten de compound, op het terrein van het vliegveld. Hun vader is daar bewaker. Huisje zonder deuren en ramen, geen water en stroom, geen stookplaats om te koken, dat doen ze wel dus alle rook blijft binnen. Vader verdiend 6000 ksx per maand, 60 €. Hebben 7 kinderen waarvan er 4 naar school gaan. Schoolgeld is 35.000 ksx per jaar per kind, 350 € . Regelmatig worden de kinderen er op uit gestuurd om geld te vragen.......... Inderdaad wat later als de familie hier wer terug is staan ze weer op de stoep met de vruchten, popo's een soort mango maar minder zoet. Ze krijgen hun geld en vertrekken. Ik blijf er over nadenken. Ook ik wil ze niet zomaar geld geven, als ik dat ga doen komen ze elke dag en bevestig Ik hun idee dat alle blanken rijk zijn en zomaar geld uitdelen. 's Nachts als ik even wakker wordt blijft het door mijn hoofd gaan, ik besluit de volgende dag naar de supermarkt te gaan en wat basis levensmiddelen te kopen. Ugali, amarant om pap van te koken, meel voor chapati, rijst, suiker, bruine bonen, erwten, waspoeder, zeep, thee en olie om in te bakken. Ontbijt, lunch, avondeten, schone kleren en schone kinderen. Ik waag het om na mijn werk naar town te gaan en boodschappen te doen, beladen met spullen, handig toch een grote rugzak :-) , ga ik naar huis. Toevallig is Leah in town om haar dochter uit te zwaaien die in Nairobi gaat studeren en gaat wonen. Ik krijg een lift van haar en we rijden in het busje van APDK terug. Heel fijn want om die tijd sta je minstens 3 kwartier te wachten op de matatu, ben je niet de enige en is het rennen en dringen om een plaatsje te krijgen. In het donker ga ik naar het vliegveld, de bewakers vragen wat ik ga doen, in hun ogen ga ik de verkeerde kant op. De compound is maar op 1 manier binnen te komen en dat is de andere kant. Met hoofdlampje, langs het rasorblade prikkeldraad het terrein van het vliegveld op naar het huisje. Voor de zekerheid roep ik maar een paar keer en knipper met het lampje. Er is een hartelijk welkom en er wordt meteen thee gezet. Een beetje bang ben ik dat het keniaanse thee is, schrikkelijk zoet en met melk, heb ik geprobeerd maar is niet mijn cup of tea laat ik maar zeggen. Maar gelukkig krijg ik black tea, wel zoet maar dapper drink ik het op. Ze zijn erg blij met alle spullen, maar waarom kom ik niet als het licht is, dan kunnen ze me hun huisje laten zien, de moestuin en de geiten. Zal zaterdag dus terug moeten, kan ik nog een keer wat meenemen.......zout, kaarsen en lucifers in elk geval. Ik ben van plan om mijn kleren en handdoeken achter te laten, kunnen ze hier vast wel gebruiken. Op Port Reitz school is een greenhouse en moestuin, de spullen die daar uit komen worden gebruikt in de keuken maar er blijft ook van over. Dit wordt verkocht, APDK koopt nu de tomaten op Port Reitz, zij goedkopere tomaten en wij inkomsten. Prachtige tomaten zodat ik voor Leah maar 2 kilo meegenomen heb. Ook heb ik vandaag na het werk maar boodschappen voor mijn gastfamilie gedaan, "basispakket" , hier hebben ze het ook niet al te breed. Nu was er geen lift, heb erg lang staan wachten en was door de avondspits pas om 7.30 uur thuis, hartstikkedonker, dan vanaf de "bushalte" toch nog wel 10 minuten lopen. Straatverlichting is er niet en de mensen die er lopen zijn ook nogal donker :-) De boodschappen waren een verrassing, toevallig was de olie net op en er moest nog gekookt worden.....ugali, met de handen eten betekent dat. Zaterdag wordt me pilau beloofd, ook met de handen. En een lol dat ze dan hebben..... Afgezien van de ligging van de woning heb ik het erg getroffen met de familie waar ik verblijf, erg aardig, en Leah is van mijn leeftijd wat ook een band schept. We praten heel wat af, Tonny ik moet wat dat betreft vaak aan je denken hier. We beginnen tijdens het ontbijt al en moeten op een holletje naar het werk. Je vroeg me waar die afwijkingen bij de kinderen toch door komen, een jongetje, gezond geboren kreeg met 8 maanden een zware longontsteking, zuurstofgebrek in de hersenen waardoor ernstige beschadiging, kan nu zijn hoofd niet meer rechtop houden en ook zijn armen en benen funktioneren slecht. Door voedings/vitaminen/mineralen tekorten bij de moeder tijdens de zwangerschap komen veel afwijkingen bij de kinderen voor. Meestal is er geen verloskundige bij een bevalling maar wordt dit door de moeder van de zwangere gedaan, zonder kennis van zaken. Dit heeft de nodige gevolgen voor het kindje maar ook voor de kraamvrouw zelf. Trouwen binnen de familie of op een andere manier binnen de familie kinderen krijgen heeft ook consequenties.... Downsyndroom en spina byfida (open ruggetje) komen regelmatig voor. Maar ook door voedings tekorten bij de kinderen zelf, zeer eenzijdige voeding, komen er problemen en afwijkingen. Polio, spierdystrofie en niet kundig behandelen van ziekten en ongelukken geven mankementen. Het zijn om te zien vreselijke stakkers, maar vrolijk dat ze zijn! Er wordt met en om elkaar (en zichzelf) gelachen, vanmiddag kreeg een meisje last van haar epilepsie, zat in haar eigen wereld en begon te zingen en te dansen, was niet te bereiken maar we moesten wel erg lachen. Dit klinkt niet aardig maar het zag er zo vrolijk uit allemaal, natuurlijk is ze wel met zachte hand ergens anders naar toe gebracht. Er zijn behoorlijk wat kinderen die moeilijkheden hebben met coordineren, onder elkaar hebben ze de grootste lol hierom. Armen en benen die een eigen leven lijden leveren allerlei situaties op, ook komische. Maar natuurlijk is hier ook wel ruzie en vallen er rake klappen, daar zijn ze dan niet kinderachtig mee. Soms houd ik mijn hart vast, ze rijden rustig met een rolstoel over de voet van een ander, een kind dat achter een looprek met wieltjes loopt krijgt een flinke zet als het niet snel genoeg gaat. In de fysiotherapieruimte (leuk scrabble woord) liggen de kinderen op een hele grote mat. Dan kruip je gewoon over hoofden, armen en benen of soms een heel kind heen als je ergens zijn moet. Waar je je handen en knieen zet daar let je niet op..... aat, duurt nog wel even maar GUUS lijkt me erg leuk. Ik denk wel aan jullie persoonlijk maar niet aan werk. De verbouwing bij en verhuizing van Hans achter de rug, hoop maar dat hij aan het geluid van de stad went! Ook de herftsvakanties al weer voorbij als ik terug ben, daar heb ik hier geen idee van. De straaltjes lopen over mijn rug als ik aan het werk ben bij fysio, zelfs die koude douche hier is dan prettig. Morgen, woensdag, heb ik mezelf een vrije dag beloofd. Wat laatste boodschapjes, lekkere cappucino en misschien strand of zwembad. Het zit er al bijna op. Volgende week mee met mobil clinic en als ik dan vrijdag terug kom is het snel koffer pakken want zaterdag om 5.30 uur vlieg ik al naar huis. Daar heb ik ook wel weer zin in, ruimte om me heen en gaan waar en wanneer ik wil. Natuurlijk ook iedereen weer zien! Misschien zaterdag as.nog een laatste berichtje voor ik terug kom. Dan een week geen internet tijdens mobil clinic. Omdat ik hiervandaan niet zelf foto's op mijn blog kan zetten houden jullie de foto's van de safari van afgelopen weekend nog even tegoed tot ik weer thuis ben. Dan knuffelen met Mare als ze me nog kent....... Wat heerlijk toch dat ze zo gezond is, dat realiseer ik me hier nog meer dan thuis. Als ik aan haar gezondheid denk schieten de tranen wel in mijn ogen en krijg ik een raar gevoel in mijn keel! Wat een kostbaar "bezit" toch.