Zaterdag naar town geweest, ik wilde naar Ford Jesus en de oude stad bekijken.Met matatu naar town en verder lopend. Er stonden gidsen die me rond wilde leiden in het ford, anders kwam ik er niet in. Dus wat doe je dan...... Hierna liep hij hij me de oude stad zien en de markt. Was heel voorkomend en behulpzaam, maakte nog een leuke foto. Ik wilde een foto maken van een man die kokosmelk verkocht, mocht alleen als ik een kokosnootkocht om leeg te drinken. Een beetje handelsgeest kan ik wel waarderen en vroeg aan de gids of hij er ook een wilde. Ja graag! Leuke foto....Lopend door de straten vertelde hij hoe goed kokosolie is om je mee in te smeren tegen zonnebranden tegen de insecten. Wat verderop stond ws. Een vriend van hem die me een flesje wilde verkopen, tikje agressieve verkooptechniek, al wat minder leuk. Ik vertelde dat ik een afspraak had en dus moest gaan, ineens moest er ook met de gids afgerekend worden, niet zo zuinig ook. De bank was dichtbij, ik mocht wel even gaan pinnen zei hij, dan zou hij wel even wachten. Dus vertelde ik hem cum, cum make it a little, no plastic money in my pocket. En further ook niet! Goed kostte me vijftien euro, maar ja, geen dertig waar hij mee begon. Ik heb ook niet alleen door die smalle straatjes hoeven lopen en hij vertelde wel aardig wat. Hij een goede dag! Om half vijf afgesproken, wachten tot kwart over zes, verkeer in de spits is zo druk dat Leah bijna twee uur telaat kwam. Beter late dan never zei ze :-) In het busje naar de bruiloft, vanaf vijf uur waren de gasten welkom, drankje en lopend buffet met gezellige muziek. Een aantal mensen startte vast een dansje, gezellig. Bruidspaar kwam om half tien, allemaal dansen, klappen en hoge soort lalalalalala geluiden makend met hun tong. Jolige boel, daarna was het uitreiken van de kado's en aan snijden van de bruidscake met begeleidende speeches. Mama Leah, mijn guestvrouw, deed het heel goed. Hierna polonaise, doen wij dus niet alleen! Uiteindelijk om elf uur thuis, nog verschillende vrindinnen van de dochters van Leah thuisgebracht. Leuk om bij te wonen zo'n feest. Al die mooie jurken...... Zondag een rustig dagje, iedereen naar de kerk en ik het huis voor mezelf, ben lekker wat gaan rommelen en daarna buiten zitten lezen. Om negen uur ' s avonds was er echter nog niemand terug en ik begon wel trek te krijgen.... Op zoek in de koelkast, feel free! , naar iets bruikbaars voor een maaltijd. Was ik net bezig komen ze thuis, sorry, sorry, oh was ik net gaan koken... Ehh nee zij hadden niet gegeten en wilden wel wat meeeten :-) , had ik boodschappen gedaan? Nee winkel (tje) is toch gesloten op zondag, gepakt wat er nog was, dus een prutje met macaroni. Ze hoefden niet mee eten maar wilden zelf. Was wel gezellig en ook wel lekker zeiden ze. Maandag mee met mobil clinic, met z'n vijven in een bussie. Fysio, chauffeur en nog twee nederlanders. Vrijwilligers die speciaal daarvoor drie weken gekomen zijn hebben voedselpakketten, voetballen, springtouw en medicijnen gekocht. Ik had balonnen en koekjes mee. Een route naar het zuiden, van de "grote" weg af en allemaal rode zandwegen over naar verschillende dispenceries. Gezondheidscentrumpjes. Je ziet wat ellende onderweg, maar wel allemaal lachende mensen, vrolijk en blij dat ze geholpen worden. En schatjes van kindjes. Er zit duidelijk vooruitgang in de gezondheidszorg, men is druk bezig gebouwen op te knappen en de inrichting te moderniseren. Op krijtborden aan de buitenkant van de centra wordt bijgehouden hoeveel mensen er komen wat ze hebben. Je kunt zo goed zien dat bv. In januari februari en maart, de zomer en regenseizoen, er veel meer malaria gevallen zijn. Ook hiv en tuberculose staat aangegeven. Ik heb hun behandelschema gemaild gekregen :-) leuk om te zien hoe het daar gaat. En passent doet de fysio ook even een testje, hij is wel betrouwbaar maar je weet nooit.... In een kwartier is de uitslag bekend, gewoon een vingerprik en een stripje, so simpel. We eten bij gelegenheden langs de weg en vragen de fysio wat we zullen eten. Hij zegt zelf ook niet alles te kunnen hebben en erg voorzichtig te zijn, voor onze hollandse maag en darmen komt dat ook wel uit. Ons hotel is een nachtclub, ach ja als er maar een bed staat toch... Tikje luidruchtig dat wel. Op tijd op voor de volgende dag en route. Lemen hutjes en golfplaten huisjes, wat hebben wij het toch luxe. Hier wordn complimenten uitgedeeld aan een moeder omdat haar kind zo vooruit is gegaan doordat zij zo goed met hem of haar oefent, een voedselpakket ter stimulering. Daar wordt een rolstoel voorgeschreven aan een kindje door hersenbeschadiging niet kan lopen of zitten op de grond. Regelmatig zien we kinderen met syndroom van Down. Ook klapvoetjes en spastische ledematen komen veel voor. Aangeboren afwijkingen door slechte voeding tijdens zwangerschap, huwelijken binnen de familie, genetische afwijkingen en onwetendheid tijdens bevalling. De moeder van de zwangere doet vaak de bevalling thuis. Er wordt erg gestimuleerd om in de dispencerie te bevallen, met deskundige hulp. Ook borstvoeding is een aandachtspunt en wordt gestimuleerd. Overal in de centra worden condooms uitgedeeld, ter voorkoming van hiv en voor gezinsplanning. Met instruktie, op de vraag hoe het geinstrueerd werd kregen we geen antwooord, iemand riep natuurlijk banaan. Wat later lopen we door een ruimte en wordt er gewezen op een oefenmodel op een kast. Dat lokte weer de reaktie, wat een kleintje! uit bij een vrijwilliger. We hebben hem natuurlijk even uitgelachen, dat snap je wel. Tweede avond slapen we in een dorpje waar geen stromend water en geen elektra is. Zijn we niet gewend, gelukkig aan zaklantaarn gedacht. Volle maan, het viel dus eigenlijk mee hoe donker het was. Toilet en washok zijn buiten een stukje verder op. Gat in de grond en een wasteiltje. Voor ons maar een nachtje, voor de bewoners van het dorpje realiteit van de dag. Een van de jongens heeft een zonnecollector gekocht en een stel accu's en verdient nu met het opladen van mobiele telefoons, dertig tegelijk kan hij opladen. 20 shilling per telefoon, hij heeft een lening van vierhonderdtwintig shilling voor scherm en accu......zijn veel mobieltjes. Elke avond hebben we een wandeling gemaakt voor het eten. De eerste avond naar een kennis van de chauffeur, zij nodigde ons uit de derde avond bij haar thuis te komen eten. Dan zullen we weer in dat dorpje overnachten. Leuk om dat ook eens mee te maken. We spreken een tijd af dat we komen. Nemen een watermeloen mee als kadootje.Op de bewuste avond zijn we er op tijd, de televisie wordt aangezet ter vermaak van de gasten en de gastvrouw gaat eten koken. Zo weet je zeker dat je vers eten krijgt :-) Elke cultuur heeft zijn gewoonten, hier is het ook netjes om direkt het bord weg te halen nadat het leeg is. Heerlijkngegeten. De volgende ochtend na het ontbijt neem ik de matatu terug naar Mombasa, ik blijf het leuk vinden om dit uit te zoeken, matatu, veerboot en nog twee keer een matatu voor ik thuis ben. Vanaf de matatu naar de boot lopen er twee stromen, ik merk ineens dater wel erg veel mannen om me heen lopen, ehhh zou het wel prettig vinden ook een paar dames te zien zeg maar. Bij navraag blijkt dat dat toevallig is, geen paniek, kijk daar stukje verder op komen de stromen samen. Tsjonge wat een drukte! Als haringen in een ton op die veerboot. Moest wel even aan Zanzibar denken. Alles gaat goed, vind de goede matatu en kom in town. Daar loop ik naar de matatu naar Port Reitz, zegt ineens een man tegen me, jou ken ik, jij was ook op de veerboot. Makkelijk genoeg voor hem, een mzungu en een boot vol Kenianen, ik had hem niet gezien haha. Op naar het volgende avontuur, vrijdag, morgen dus, op safari. Ook niet vekeerd!