De eerste dagen in Port Reitz rondkijken. Er is er is staking bij het onderwijspersoneel wat betekent dat ik niet bij mijn "eigen" projekt aan de slag kan. Mee gekeken op APDK revalidatiecentrum voor kindeen met hoofdzakelijk afwijkingen aan heupen, gewrichten en benen. Eerst wordt er bekeken wat er gedaan kan worden, dan de behandeling en daarna revalidatie. Al die tijd wonen de kindeen op APDK. Dat is heel lang, vaak wel een jaar.Ook wordt er geprobeerd om toch iets aan schoolwerk te doen. Ik zie allemaal vrolijke kinderen om me heen. Er is fysiotherapie, gezamenlijk oefeningen doen, een gipskamer, diverse slaapzalen, technische werkplaats voor reparatie of vevaardiging van hulpmiddelen, zwembad. Helaas is het lek. Van alles wordt in het werk gesteld om dit te verhelpen, helaas nog zonder resultaat. Het is naar om te horen dat het voorkomt dat kindeen niet opgehaald worden als ze uitbehandeld zijn. Ik woon op het terrein van APDK, daarvandaan is het plm. 5 minuten lopen naar de school over de compound. Bij heel aardige mensen in gastgezin. Er zijn 2 dochters nog thuis van begin 20 denk ik... De gastvrouw is administrator op APDK een erg drukke baan, maakt erg lange dagen. Ik slaap met nog een andere volunteer in een stapelbed, ik boven. Een gezellig holletje :-) dat bed. Wat resulteert in twee blauwe benen omdat het inklimmen, :-) en ook 's nachts nog een keertje extra, een flinke klauterpartij is zonder trapje. Volgende week gaat mijn kamergenote weg en dan kan ik naar beneden. Zal het voor ik thuis kom wel over zijn..... De douche moet ik wel even aan wennen zeg maar. Het is een koude namelijk, niet steenkoud maar zeker niet erg warm. Dat zal thuis wel weer heerlijk zijn, een bruine boterham met kaas ook! Mam voor jou zou het wel wat zijn, elke dag pindakaas. P-nut butter. We krijgen nog wel eens een banaantje erbij, die doe ik dan op brood. Er wordt lekker gekookt, 's middags eet ik op school mee en 's avonds "thuis". De tweede dag toch op Port Reitz school een rondleiding gekregen. Ben onder de indruk van het projekt. Het is heel duidelijk dat men hier met vooruitgang bezig blijft. Het ziet er schoon en fris uit en er is pas een tegelvloer in het sanitaire gedeelte van de jongste kinderen gelegd. Er wordt nagedacht over een systeem met zonnepanelen om warm water voor de douche in elk geval te krijgen. Er is een paar maanden geleden een grote kas geplaatst, worden tomaten in gekweekt, met een irrigatie systeem.Tevens wordt er een moestuin aangelegd, zodat ze wat minder afhankelijk zijn van leveranciers (die natuurlijk ook weer geld kosten) Een projekt met kippen is een tijd geleden mislukt, nu willen ze overnieuw beginnen en meteen iemand erbij die de kippen ook kan voeren, eieren kan rapen en zorgen dat ze niet ziek worden. Zo krijgen ze belangrijke voedingsstoffen extra voor de kinderen die intern zijn. De eerstvolgende grote klus is het vervangen van daken. Op het terrein staan mangobomen, als je wacht tot ze rijp zijn en naar beneden komen, die mango's dan, vallen ze te pletter. De kinderen kunnen niet klimmen dus worden ze er met stenen uitgegooid. Ja ja, inderdaad de stenen vallen op de daken en de pannen breken. Er moet dus een ander soort dakbedekking komen. Alles is natuurlijk wel met Afrikaanse maat gemeten. Verwacht niet als je komt prachtige stakke tegelvloeren met blinkend sanitair te zien. De fysiotherapeut is een erg betrokken jongeman, die zijn best doet om alle kinderen zo goed mogelijk te helpen. Bedenkt ook leuke alternatieve hulpmiddelen. Wasknijpers die op een kaartje geknepen moeten worden om de spieren van duim en wijsvinger te trainen, bellen blazen voor de ademhalingsspieren ed. Een meisje dat haar handen niet kan gebruiken gaat trainen met haar voeten, om die te gebruiken. Verschillende vormen in een sorteerdoos doen met haar tenen. Ze eet nu met haar voeten, lepel tussen de tenen. Oefeningen om spieren sterker te maken, om oog hand coordinatie te stimuleren en nog veel meer. Alle kinderen wilden op de foto en riepen om het hardst chapatti, zoals de engelsen cheese zeggen, om een vrolijk gezicht te krijgen. Dat was helemaal niet nodig want vrolijk zijn ze de hele dag. Wat een schatjes! Ik mocht meehelpen, voorzichtig, dat deed ik dus, de spastische armen van een meisje strekken. We zijn maar liedjes gaan zingen, zo leuk om te zien hoe ontspannend dat werkt. Als je met een versje begint gaan ze zelf door. Ook leuk om te horen dat de liedjes in Uganda en Kenya, beiden in het engels dus, dezelfde zijn. The wheels of the bus, met allerhande bewegingen erbij. Hoofd, schouders knie en teen is universeel, row row row your boat kennnen ze ook allemaal. Meteen een gezellige sfeer ook! Ze probereb mij nu hun lijflied te leren, Jambo bwana, de wijs weet ik wel maar de tekst is wat lastig :-). Ook fysio, zoals de therapeut genoemd wordt door de kindeen, schrijft allerlei relevante woorden voor me op in swahili. Voel met helemaal:-)opgenomen als fysio, ik heb zo mijn eigen patienten en er wordt overlegd. Na een paar dagen ken ik een aantal namen en woorden maar er valt nog veel te leren. Voorlopig zal ik op de fysio blijven helpen, er is nog geen eind in zicht van de staking, geloof dat ik dit ook veel prettiger vind. Port Reitz ( havengebied) van Mombasa is te ver van het centrum vandaan, het duurt wel ruim een half uur voor ik met de matatu daar ben, aangezien het ook vroeg donker is red ik het niet om even de stad in te gaan voor een boodschap of internet of iets. Ik heb hier al meer gelezen dan in 5 weken Uganda! Aangezien ik niet echt veel zitvlees heb ( mijn stuitje is al stuk :-) )is dit wel een uitdaging..... Zaterdag maar naar town, 's avonds mogen we met onze gastvrouw mee naar een bruiloft waar ze moet speechen bij het aansnijden van de cake (bruidstaart? ). Is weer eens wat anders. Volgende week een paar dagen mee met de mobil clinic, ben erg benieuwd wat we tegen zullen komen. Eind volgende week safari in Tsavo, ook leuk!