Gisteren was een rustig dagje, uit lunchen geweest. Beetje spelen, beetje lezen, beetje wassen, beetje googlen.........en SAFARI geboekt. Zaterdag ga ik 3 dagen op safari naar Murchinson falls. Wauw! De nacht hieraan voorafgaand logeer ik al bij de travelagent annex hostel/camping. We vertrekken 's ochtends om 7.00 uur vanaf Kaja is het tenminste een half uur op de boda. Moet ik veel te vroeg op en daar ben ik geen ster in :-) Vandaag naar de Royal Tombes geweest, op loopafstand van Kaja. Erg indrukwekkend, niet zozeer de tombes alswel het verhaal. Je begint met een geschiedenisles over Uganda, koningen, oorlogen, onafhankelijkheid (van engeland) en presidenten. Daarna een persoonlijke rondleiding over het terrein. In een aantal rieten hutten liggen de mummies van de koningen die verdwenen (lees dood maar dat zeggen we niet) zijn, 4 stuks. In de andere hutten, van golfplaat meest, leven de afstammelingen van de koningen. Een gezellig jong volkje met kinderen in alle leeftijden. Mijn gids zegt iedereen persoonlijk gedag. Een zeer beleefd volk die Ugandesen. We lopen langs verschillende graven, vroeger werd er op elk graf een boom geplant. De modernere graven zijn vergelijkbaar met de onze, er is een graf waar de naam en data in het cement gekrast zijn. Dit is tijdens de burgeroorlog gemaakt 1983. Een klein grafje van een kindje dat tijdens de geboorte overleden is, is dwars geplaatst, van de zon af, want dit kindje heeft het daglicht nooit gezien. Beetje armoedig terrein, golfplaten hutjes, een afgebrande hut, diverse bomen ( mango, avocado, koffie, jack fruit,) wat mais en cassave. Door het verhaal van mijn gids werd het mooi, ook een heel persoonlijke tint door en passant te vertellen over het aids probleem dat nu na daling nu weer een toename van slachtoffers kent. Dit naar aanleiding van zijn zusje van 16 die "psygische" klachten zou hebben wat aids bleek te zijn. Zijn hele familie is getest nu blijken er nog meer zusjes en broertjes positief te zijn. Hij zelf gelukkig niet. Hij zal nu zijn familie moeten gaan onderhouden en de kosten van de verzorging op zich moeten nemen. Hij heeft besloten om maar niet te trouwen want een gezin onderh ouden is dan financieel niet meer mogelijk....... Men was met de restauratie van een rieten hut bezig, twee (slaap)kamers waarvan een met een raam, de ouderslaapkamer. Het aantal ringen in het dak geeft het aantal generaties van de familie weer, zeg maar ouderdom. In de eerste hut als we het terrein opkomen zijn de trommels van de koningen opgeslagen, sommige al 116 jaar oud, Oh ja, het plantje op de foto is een kruidje roer me niet, de blaadjes rollen ineen en hebben dan stekels, ze worden dan niet gegeten. Er stonden ook dahlia's, grappig gezicht in zo'n land. De auntie die met de weg gewezen had was zelf naar de markt gegaan, of ik vast met de boodschappen terug wilde gaan ze moest nog iets verderop wat kopen. Daar zat ik, mega boodschappentas met kop er op achterop de boda gebonden en ik tussen dit gevaarte en de driver, pffff niet zoveel mogelijkheid meer om me vast te houden. De wegen zijn ook iets anders dan bij ons :-) en de putten hebben geen deksel, gat in de grond dus van 50 bij 50...... Daarna op de boda naar Red Chili Hide away, om mijn safari te betalen. Dit is volgens mij zo slecht voor je longen, als je de roet en rookwolken ziet, uitlaatgassen en vuurtjes. Over Kampala hangt een dikke walm. Thuis gekomen verplicht douchen, neus en oren vol rood en zwart stof. Als het heel erg is zet de boda driver even een bril op :-) Toen we wat aan de praat waren geraakt en hij gehoord had wat ik hierna in Kenya ga doen vroeg hij of ik even mee wilde gaan naar zijn huis, tsja......., ehhh, breng me maar gewoon naar mijn eigen adres. Voor de poort was het, daar woon ik en hij wees zo'n 50 meter verder, wil je ajb even meegaan en naar mijn zoontje kijken? ??? Hij bleek een zoontje te hebben van 8 maanden die geboren was zonder scheenbeen. In een beentje alleen een misvormd kuitbeen en in het andere been een stompje scheenbeen en ook een misvormd kuitbeen. Afijn toch mee natuurlijk! Triest verhaal, kindje zou geopereerd kunnen worden en daarna evt prothesen krijgen. Anders bleef er niets anders over dan een rolstoel maar ook daar had hij geen geld voor. Of ik aan zijn zoon wilde denken als ik in Nederland terug ben. Wat is dat lastig, er zijn hier zoveel van die verhalen, ik kan er natuurlijk niets mee, maar ja......'t zit wel in mijn hoofd nu. En dan al die kleine kindjes die midden op de stoep liggen te slapen, alleen. Zien er ook niet uit alsof ze vanochtend van huis zijn gegaan. Vreselijk schrijnende dingen zie en hoor je hier, niet alleen in het weeshuis waar ik nu ben! Kijken of ik er nog van kan slapen....