Gisteren was een rustig dagje, uit lunchen geweest. Beetje spelen, beetje lezen, beetje wassen, beetje googlen.........en SAFARI geboekt. Zaterdag ga ik 3 dagen op safari naar Murchinson falls. Wauw!
De nacht hieraan voorafgaand logeer ik al bij de travelagent annex hostel/camping. We vertrekken 's ochtends om 7.00 uur vanaf Kaja is het tenminste een half uur op de boda. Moet ik veel te vroeg op
en daar ben ik geen ster in :-) Vandaag naar de Royal Tombes geweest, op loopafstand van Kaja. Erg indrukwekkend, niet zozeer de tombes alswel het verhaal. Je begint met een geschiedenisles over
Uganda, koningen, oorlogen, onafhankelijkheid (van engeland) en presidenten. Daarna een persoonlijke rondleiding over het terrein. In een aantal rieten hutten liggen de mummies van de koningen die
verdwenen (lees dood maar dat zeggen we niet) zijn, 4 stuks. In de andere hutten, van golfplaat meest, leven de afstammelingen van de koningen. Een gezellig jong volkje met kinderen in alle
leeftijden. Mijn gids zegt iedereen persoonlijk gedag. Een zeer beleefd volk die Ugandesen. We lopen langs verschillende graven, vroeger werd er op elk graf een boom geplant. De modernere graven zijn
vergelijkbaar met de onze, er is een graf waar de naam en data in het cement gekrast zijn. Dit is tijdens de burgeroorlog gemaakt 1983. Een klein grafje van een kindje dat tijdens de geboorte
overleden is, is dwars geplaatst, van de zon af, want dit kindje heeft het daglicht nooit gezien. Beetje armoedig terrein, golfplaten hutjes, een afgebrande hut, diverse bomen ( mango, avocado,
koffie, jack fruit,) wat mais en cassave. Door het verhaal van mijn gids werd het mooi, ook een heel persoonlijke tint door en passant te vertellen over het aids probleem dat nu na daling nu weer een
toename van slachtoffers kent. Dit naar aanleiding van zijn zusje van 16 die "psygische" klachten zou hebben wat aids bleek te zijn. Zijn hele familie is getest nu blijken er nog meer zusjes en
broertjes positief te zijn. Hij zelf gelukkig niet. Hij zal nu zijn familie moeten gaan onderhouden en de kosten van de verzorging op zich moeten nemen. Hij heeft besloten om maar niet te trouwen
want een gezin onderh ouden is dan financieel niet meer mogelijk....... Men was met de restauratie van een rieten hut bezig, twee (slaap)kamers waarvan een met een raam, de ouderslaapkamer. Het
aantal ringen in het dak geeft het aantal generaties van de familie weer, zeg maar ouderdom. In de eerste hut als we het terrein opkomen zijn de trommels van de koningen opgeslagen, sommige al 116
jaar oud, Oh ja, het plantje op de foto is een kruidje roer me niet, de blaadjes rollen ineen en hebben dan stekels, ze worden dan niet gegeten. Er stonden ook dahlia's, grappig gezicht in zo'n land.
De auntie die met de weg gewezen had was zelf naar de markt gegaan, of ik vast met de boodschappen terug wilde gaan ze moest nog iets verderop wat kopen. Daar zat ik, mega boodschappentas met kop er
op achterop de boda gebonden en ik tussen dit gevaarte en de driver, pffff niet zoveel mogelijkheid meer om me vast te houden. De wegen zijn ook iets anders dan bij ons :-) en de putten hebben geen
deksel, gat in de grond dus van 50 bij 50...... Daarna op de boda naar Red Chili Hide away, om mijn safari te betalen. Dit is volgens mij zo slecht voor je longen, als je de roet en rookwolken ziet,
uitlaatgassen en vuurtjes. Over Kampala hangt een dikke walm. Thuis gekomen verplicht douchen, neus en oren vol rood en zwart stof. Als het heel erg is zet de boda driver even een bril op :-) Toen we
wat aan de praat waren geraakt en hij gehoord had wat ik hierna in Kenya ga doen vroeg hij of ik even mee wilde gaan naar zijn huis, tsja......., ehhh, breng me maar gewoon naar mijn eigen adres.
Voor de poort was het, daar woon ik en hij wees zo'n 50 meter verder, wil je ajb even meegaan en naar mijn zoontje kijken? ??? Hij bleek een zoontje te hebben van 8 maanden die geboren was zonder
scheenbeen. In een beentje alleen een misvormd kuitbeen en in het andere been een stompje scheenbeen en ook een misvormd kuitbeen. Afijn toch mee natuurlijk! Triest verhaal, kindje zou geopereerd
kunnen worden en daarna evt prothesen krijgen. Anders bleef er niets anders over dan een rolstoel maar ook daar had hij geen geld voor. Of ik aan zijn zoon wilde denken als ik in Nederland terug ben.
Wat is dat lastig, er zijn hier zoveel van die verhalen, ik kan er natuurlijk niets mee, maar ja......'t zit wel in mijn hoofd nu. En dan al die kleine kindjes die midden op de stoep liggen te
slapen, alleen. Zien er ook niet uit alsof ze vanochtend van huis zijn gegaan. Vreselijk schrijnende dingen zie en hoor je hier, niet alleen in het weeshuis waar ik nu ben! Kijken of ik er nog van
kan slapen....
Wat als een gewone dag begon eindigde iets anders. Voor het jongetje dat zaterdag naar het ziekenhuis geweest is moesten medicijnen gekocht worden. Er staat hier een apparaat dat medicijnen kan
vernevelen maar niemand kon hiermee omgaan. Ze wisten dat ik in een ziekenhuis werk dus dat moest ik maar even uitleggen :-) ehhhh, daar moest ik me wel even in verdiepen omdat ik het ook niet eerder
gebruikt heb. Gebruiksaanwijzing was duidelijk, zat er gelukkig wel bij, maar wat moet je voor zo'n kleintje gebruiken. Mijn achterban maar even gebeld. Jij zit toch in Oeganda??? was de eerste
reaktie, gelukkig kreeg ik heel snel een berichtje terug. Heel fijn en nogmaals hartelijk bedankt Simone! Zelfs hier kan ik op "mijn" artsen en collega's terugvallen. Goed op stap met auntie
Jennifer, eerst een stuk lopen waar ik alleen nooit zou komen. Daarna de taxi, matatu, busje waar officieel 14 personen kunnen. Maar ja hoe meer mensen je vervoert, hoemeer je verdient. Door een
wirwar van straatjes, zo jammer dat ik geen foto's kon maken! Uitstappen op het matatustation, een plein waar bumper aan bumper en zij aan zij wel duizend matatu's staan. Hier moet je dan op de goede
plek uit weten te komen met gevaar voor eigen leven omdat alles plotseling gaat rijden. Daarna een wandeling door een overdekte soort markt, allemaal schoenenwinkeltjes. Heel nauwe gangetjes. Oh,
auntie J loop toch niet zo snel...... We kwamen op een straat uit waar aan weerszijden wel 20 apotheken zaten. In elke "winkel" gevraagd, telkens weer 2talig uitleggen wat we nodig hebben. Afijn
uiteindelijk gelukt. Nog wat meer boidschappen gedaan en weer met de matatu terug. Deze stopt op elke plek waar iemand in- of uit wil stappen, duurt heeeeel lang. Nu ben ik erg vaak aangesproken
mzungu, blanke, of ik iets wil kopen of een rit per boda, brommer, wil maken. Bleef maar voor me uitkijken : i am fine, thank you zeggend. Jonge jonge wat een hitte en wat een drukte! Maar geweldig
vond ik het. Die markt deed me denken aan de soekh in Marokko. Eenmaal thuis eerst alle kindjes in bad en in schone pyama's, je wil niet weten wat een hoeveelheid was hier elke dag is. En alles moet
gestreken worden ivm de mangovlieg die haar eitjes in het te drogen hangende wasgoed legt. De larfjes kruipen dan later in de drager van de kleding, strijken voorkomt dit. Daarna kindje voor de
vernevelaar en op schoot, extra aandacht en lekker op schoot. Hij vond het prima mits zijn duimpje er maar wel bij mocht. Heb ik maar zo gelaten anders duurt 20 min. Wel erg lang. De kindjes hadden
al het eten opgegeten er was niets over voor ons. Frietjes gemaakt.....kun je je voorstellen hoe het hier nu ruikt, in een open pannetje met olie. Lekker dat wel! Morgen safari uitzoeken en
afspreken, begin ik erg veel zin in te krijgen. Een van de aunties had gezegd, ik was vandaag vrij je hebt niet eens gevraagd of ik met je mee wilde gaan om je iets te laten zien. Knoop ik in mijn
oren, zij een leuk uitje en ik begeleiding. Even reageren op al jullie reaktie's, hou dit vooral vol, geniet ik van! Pap bedankt voor de extra fotoruimte op mijn blog, mam natuurlijk ook :-) Marnella
pannenkoeken bakken werd dus ziekenhuis, mijn beurt zal heus nog wel komen. Die witte kluwen om een uiteinde van een bedje (foto) is het kunstig in elkaar gedraaide muskieten net. Ik slaap hier goed
maar niet lang, ik ga er te laat in :-) en de kindjes zijn om 6.00 uur wakker. De nachten zijn wat koeler, aangenaam, maar de baby wil wel een flesje ' s nachts. Doe Jelle en Sarah de groeten maar
terug van mij Carla. Marleen Limburg is echt favoriet bij mij, ben benieuwd hoe je vakantie wordt, veel plezier. Succes met sollicitatie, laat even weten hoe het afloopt! Jou boekjes lees ik
regelmatig. Soms krijg ik graag even advies van jullie, collega's, leuk te weten dat ik mee aan de koffie zit. Heb ik hier nog niet gedronken. De kindjes genieten van de foto's die ik van ze maak.
Laat ze zien op mijn tablet, ze roepen dan om het hardst de naam. Auntie Marnella ze weten nog wie je bent. Heb je je draai al weer terug in Nederland na je heftige eerste dag? Gisteren heel Kampala
gezien, was op de boda naar town gegaan en de driver die me terug zou brengen zei dat hij het adres wel kende maar dat bleek niet zo te zijn. En toch een prijs afspreken... Hij vond het geloof ik wel
vervelend en vroeg of ik wat patience had. Ik heb hem wel gesuggereerd het even te vragen aan een collega. De prijs was gelukkig afgesproken :-) An veel plezier in Praag, lees graag hoe het was. Ik
heb verschillende keren geprobeerd te mailen maar dat lukt niet naar iedereen. Krijg regelmatig een berichtje van de delivery dat er een failor is. Sorry.... Pap je bent vandaag echt jarig, had ik
natuurlijk mee moeten beginnen maar GEFELICITEERD zaterdag tijdens je feestje al via de telefoon. XX Ga nu dromen over de safari zzzzzzzz
Na een weekend zonder internet weer een bericht. Mijn eerste zelfztandige rit met de boda-boda. Was naar het postkantoor gebracht om de kaarten voor Ellen en pappa te versturen, gefelicuteerd
gefeliciteerd! Hoe lang ze er ovedoen weet ik natuurlijk niet maar :-) ze zijn onderweg. Daarna moest ik weer terug, de rotonde bekeken en de 6 straten die erop uitkomen allemaal belopen. Ziet er
allemaal hetzelfde uit dus de boda maar. Na wat onderhandelen 6000 nee 5000 enzo ( is nog geen 2 euro) blanke mzungu dus betaal de bijna hoofdprijs. Als je ziet hoe arm het hier is maakt dat ook niet
uit. Veilig aangekomen op Kaja. Toch wel een beetje een overwinning voor me. Daarna gezellige avond met de aunties in het huis. Na de rit op de boda en wandeling in Kampala was ik wel aan een douche
toe, alles is rood stof. Stel je dan 1/6 van het aantal waterstraaltjes voor en dan in druppels :-) maar evengoed erg lekker. De kindjes hier zijn allemaal verkouden en grieperig, Zaterdagochtend
eerst 1 uur met het ene slapende (in bed huilend) kind op schoot gezeten, daarna een poosje met de baby, wat een dropje is dat toch. Er is een jongetje erg ziek, longontsteking en daar zijn we mee
naar het ziekenhuis, lees dokterspost, geweest. Infuusje en zuurstof antibioticum,foto en bloedafname, allemaal bij een mannetje van goed een jaar oud. Knap dat het infuusje in een keer lukte! Moest
een nachtje blijven. Dan moet er dus ook een volwassene blijven en eten en drinken voor beiden komen. Een van de aunties werd hiervoor gehaald. Weer terug op Kaja hebben we gedanst, het was inmiddels
etenstijd geweest, voor het slapen gaan. Wel heel leuk om te zien dat als kinderen iets leuk vinden ze ook veel meer kunnen. Klein jochie van 1,5 jaar, dat niet kan lopen omdat hij daar de kracht
niet voor heeft (ondervoed binnen gekomen) gaat dan toch staan en dansen op zijn manier. Hij is gek op zingen en dansen, zijn hele lijfje doet mee. Zondag, IK BEN HIER AL EEN WEEK! , hadden we een
feestmaal. Chappaties, pannekoek van deeg, met kippenpootje, lekkere saus en spinazie met een soort rode peper erdoor. Dit allemaal natuurlijk wel met Ugandese maat. De hele ochtend met de baby in de
draagzak gelopen. Toen sliep hij natuurlijk wel, zo wiebelend. Wat foto's gemaakt van het "projekt" van een van de bewakers, een kippenhok. Zo willen ze verse eieren krijgen. Kindje komt terug uit
het ziekenhuis, met waaknaald, of we zelf de laatste ab maar even willen geven. Tonny ik moest zo aan je denken. Wat ga ik doen, alles goed lezen en nog eens lezen..... Ze hebben een pariboy hier, of
ik wil kijken of en hoe het werkt. Remco als longverpleegkundige kun je hier zo aan de slag! Verder een rustig dagje gehad, gezellig zitten praten met de aunties, ze vragen honderd uit over nederland
en mijn leven en werk. Zo kan ik natuurlijk ook terug vragen :-). De maandag tot nu toe rustig verlopen. Straks boodschappen doen, ze kunnen wel keukenlinnen gebruiken :-) at nuttige zaken als een
engelse stekker. De mobieltjes hebben een europese stekker en die wordt in het ugandese stopkontakt geprutst....en een soort equalizer voor mezelf om de wisselende stroomspanningen op te vangen,
blijven mijn telefoon en tablet wel leven. Wat betreft de foto' s hebben we een ingewikkelde konstruktie maar zo kunnen jullie wel mee leven. Toen was internet weer uit en hoop ik dat dit verhaal
blijft staan....
Bedankt, bedankt voor alle reaktie's! !!!!!! De eerste dagen vond ik erg moeilijk. Remco, dit hoeft niet tussen de regels door :-) Nu heb ik wel aardig in de gaten welke naam er bij welk gezichtje
hoort. En de aunties of schrijf je auntys (?) leidsters zeg maar, ook. Heel aardige mensen die ook hun best doen om het me naar deczin te maken. De dag nadat Marnella mijn voorgangster naar huis was
heb ik de kamer een beetje opgeruimd en schoongemaakt. Wie zijn huis reinigt, reinigt ook zijn hoofd, ik in elk geval wel. Had een van hen een stapeltje schone handdoeken voor me gebracht en ook een
kleedje voor mijn bed gelegd, hoef ik niet met mijn poezelige pootjes op het ( geschilderde) beton. Was wel aan een rustige dag toe, alle indrukken van Kampala town en kinderen hakken er in. Een paar
dagen nu in het huis bezig geweest. Het ritme een beetje te pakken. Neem mijn petje af voor de aunties. Elke dag is er iets anders wat de kinderen ontregeld. Ze zijn door hun "geschiedenis" erg
gevoelig voor verandering. Wat zich op vele manieren uit. Met de grote kinderen wat zitten tekenen, ik wilde zelf mijn aantekeningen wat aanvullen buiten in de tuin onder de boom. Daar trappen ze dus
niet in, als je zichtbaar bent komen ze je aandacht vragen. Een mobiel met foto's vinden ze prachtig, ze blijven met hun vinger over het scherm vegen, foto verkleinen en vergroten, wat al niet meer.
Die baby ( Mare dus) is wel heel geweldig voor ze. Een foto die ik ooit van Maaikel gestuurd kreeg van een motor, Boda roepen ze dan. Het tuintje op Remko zijn buik zijn gewoon de flowers. Tellen en
schrijven is ook erg gewichtig, steeds herhalen. Vandaag geluncht met mijn aanspreekpunt hier in Kampala en de nieuwe moeder van een van de jongens. Voor beide kanten is zo' n adoptie een erg
enerverende ervaring, tijdens de periode nu dat ze elkaar wat beter leren kennen geeft dat soms heftige reakties. Natuurlijk was dit weer een ritje op de "boda". Zou het toch gaan wennen..... Eind
van de dag met een van de kinderen even buiten de poort een boodschap gedaan, beltegoed en een flesje cola, dat laatste op advies van ervaren wereldreizigers :-) Loopt zo' n klein knulletje met een
ernstig gezicht naast je, zweethandje in de jouwe zo spannend vind hij het. Ben druk bezig met mijn foto's maar internet, wat we nu wel hebben als er stroom is, is niet zo snel. Eerst maar voor het
verhaal gezorgd. Weet nu een andere "koffieshop" waar de hele dag gratis internet is, zal eens kijken of dat sneller is. Zaterdag mag ik op verzoek pannenkoeken gaan bakken. Over eten, dat is prima
hier. Een mevriuw die goed kookt, poscho en matoke.....het eerste een soort maispuree die smaak krijgt door de saus, van zichzelf heeft het niet zoveel smaak. Matoke is een hutsoot van bakbanaan met
aardappel en saus van g-nut, zelfde als de p-nut maar zonder bewerking. Wel smaakvol maar niet naar p-nut. De Organdese keuken is niet erg gevarieerd. Maar An ik heb mijn vitamine pillen bij me!
Gebca wat leuk dat je reageert op mijn verhaal, een van de komende dagen ga ik met de social worker mee. Dat is weer een heel andere kant van het verhaal. Ik kan me wel een beetje voorstellen hoe jij
het vond. Mam en pap, fijn dat ik jullie even gesproken heb, gaat goed. Bianc nog bedankt voor jouw laatste berichtje ;-) El ik zag jouw verzoek op skype, heb ik ineens een mevrouw met de zelfde naam
aan de skype, ze was een beetje verbolgen hierover omdat ze niet dacht dat we ERGENS familie waren! Misschien wil je verzoek nogmaals sturen? Lieve mensen allemaal hartelijk bedankt voor de mailtjes
en reakties op deze site. Ik verval in herhaling... O, ja ze zijn erg blij met alle kleding die ik meegekregen had. Vanochtend waren er meteen een paar kindjes die iets nieuws aan hadden. Kristen de
speeltjes liggen ook in de boxen en bedjes. Er wordt veel geknuffeld hier! Zal van de week ook van de bedjes eeb foto maken, zo solide, gaan heel lang mee een toegepast voor de klamboe. Nu ga ik nog
even knutselen aan de foto's. Jullie moeten maar niet op alle schrijf - , spelling- en meer slordige fouten letten. Ik lees het niet over en soms zit ik op de verkeerde toets..!?
na een leermoment bij het inchecken van de bagage ging verder alles heel snel. Koffie als afscheid, oh nu ben ik welzenuwachtig!!!!!!! Een uurtje wachten in Kibale en nog wat extra passagiers naar
Entebbe. Ineens een tijdsverschil van een uur. Tijd vooruit gezet. Chauffeur staat al met een bordje te wachten. Een kamikase rit per 4wheel drive naar Kaja, in het stikdonker. Ze rijden links wat op
zich een bijzondere ervaring is. Tussen muur en koplampen blijkt nog een weghelft te zitten waarop wij kunnen rijden. Druk, warm en wel moe na een dag vliegtuig. Mijn voorgangster is nog wakker,
krijg meteen een rondleiding met zaklamp door het huis, langs de kamers van de kinderen en door de tuin. Twaalf nieuwe kindernamen, met allemaal, voor mij tenminste nognhetzelfde gezicht, donker met
heeeele kleine krulletjes. Daarna naar bed, met klamboe voel ik me in een hemelbed. Heb zelfs redelijk geslapen. Half zeven wakker, de kindjes ook! Twaalf maal geluid, wie kan het hardst..... Nog
beduusd van alles, maar even heel erg op het gemak. Kattenwasje, ontbijtje. Dan naar de kinderen. Ben alleen, de andere vrijwilligster is naar de kerk. Wauw, even diep adem. Met de kinderen die me
uitproberen. Worden normaal gesproken in het engels aangesproken maar verstaan nu geen woord meer, onderling spreken de kindjes in Luganda, eigen oegandese taal. 's middags gaan de kleintjes slapen
en ik ben ook even op bed gaan liggen. Moe van alle indrukken Later in de middag een rondje over straat gelopen, mijn collega wilde haar laatste balonnen uitdelen. Dan weet je niet hoe je je moet
voelen. Rijk, wit, bekeken! Een paar foto's gemaakt. Na een goede nachtrust vanochtend met de kinderen bezig, sommige namen weet ik. De kleinste is 2 weken, wat een snoepje, zo klein! Vanmiddag even
uit. Eerste ervaring op de boda, bromfiets! Das lang geleden, eerst onderhandelen over de prijs en veiligheid. Dan een rit door kampale, heel druk verkeer, auto's en boda's. Maar ik heb het overleefd
en zit nu achter een heerlijke fruitshoot op een terras. Met gratis internet! Moet ik goed onthouden. Straks lunch met nederlanders uit Kampale, daarna mr Spa, voetmassage/ pedicure. Normaal doe je
dit niet op de eerste dag maar voor mijn collega is het de laatste, luxe dag. Ben benieuwd.Morgen kennismaken met begeleidster ter plaatse. Tot zover voor vandaag Oh wat moet ik toch steeds aan
iedereen denken!!! Heel blij met de foto's van Mare en de foto's die ik de laatste avond tijdens het etentje met Maaik en Bianc gemaakt heb. Liefs en dikke kussen.
De koffers staan al in de auto en om 10 uur is boarding.
Twee zware koffers, één vol met kleding voor de kinderen gekregen van allemaal lieve mensen. De tweede voor de helft met vouwblaadjes , stiften, kleurpotloden, wasco, kleurboeken, stickers
plakplaatjes, nagellakjes, haarspeldjes en kleurige elastieken en en en... te veel om op te noemen. Allemaal kadootjes om mee te nemen.
Rieneke die met rs-naturalcosmetics zo'n mooie aktie bedacht heeft om mij nog meer te steunen. En in haar nieuwsbrief uitgebreid aandacht geeft aan Doingoood en mijn reis naar Oeganda en Kenia.
Allemaal heel hartelijk bedankt ook voor alle lieve wensen, inspirerende gedachten, attenties, telefoontjes en sms-jes. Niet te vergeten de TAART op mijn laatste werkdag!
Heel benieuwd hoe het zal zijn. De reis en de ontmoeting met de staf en de kinderen in Kaja Nafasi. Hoewel als ik aankom is het middernacht en zal iedereen wel slapen. Dat ga ik nu ook maar
proberen.
Het was een heel gezellige zondag middag, met recht ZON-dag. We hebben heerlijk in de tuin kunnen zitten. Sandra en Bianca hebben erg hun best gedaan. Een mooie "Doingoood" slinger gemaakt met
bijbehorende "Box" voor de donaties. En de catering vezorgd, fijn dat ik mocht blijven zitten. Dank jullie wel meiden. Er is al zoveel bijelkaar dat de bedjes voor Kaja Nafasi besteld zijn. Ik ben er
best trots op dat jullie me zo willen steunen! Vandaag ben ik naar Amsterdam geweest, "Imps en Elfs" kinderkleding heeft een doos vol shirtjes, broeken, truitjes en meer meegegeven voor Oeganda. Ze
zijn blij dat ze op deze manier mee mogen helpen. Ook van familie, vrienden en collega kleertjes en knuffels gekregen, zal wel een extra koffertje worden :-) ik zie in gedachten die kindjes al in al
die leuke spullen lopen! Wat me nog niet lukt is foto's van mijn fototoestel op mijn tablet zetten, connectionkit gekocht maar ik heb vast een extra programma hiervoor nodig. Wie helpt me hiermee.
????? Er moeten toch ook foto's op mijn blog komen! Komend weekend logeert Mare een weekend bij me, nog even genieten. Wat ben ik blij met het boekje met foto's dat ik zondag gekregen heb
(tranen....) wat zal ik haar gaan missen! Volgende week zal ik nog even laten weten of mijn koffers echt nog wel dicht gaan, er bestaan handige vacuumzakken hoorde ik, scheelt ruimte.......
Wat ben ik blij met alle enthousiaste reakties van jullie.
En uiteraard met de financiele bijdragen
Zaterdag met mijn lariam, malariapillen, begonnen en zondag een 'wiebelig' doorgebracht. Een beetje licht in mijn hoofd en een zweverig gevoel....Was dit de lariam of de fikse wandeling door de
duinen van die dag. Zou 28 km zijn maar resulteerde in ruim 35 km, even het strand en de duinen gedag zeggen. Prachtig weer en genoten van het landschap.
Vandaag de informatie als voorbereiding maar weer eens goed doorgelezen en foto's van safari's bekeken. Wat een leuke aanvulling op het vrijwilligers werk gaat worden.
Straks naar een vriendin voor leesvoer op m'n tablet. Ebooks !! Ook erg welkom.
Zou het gezellig vinden jullie op mijn 'Nog even gedag zeggen' borreltje te zien van 29 juli as.
